مجله نماوا، ترجمه: علی افتخاری
شش هفته از فیلمبرداری فصل دوم «برنامه صبحگاهی» (The Morning Show)، سریال پرستاره اپل تی‌وی پلاس درباره یک برنامه گفت‌وگومحور به سبک «صبح‌به‌خیر آمریکا» می‌گذشت که در مارس ۲۰۲۰ ناگهان همه کارها متوقف شد.
جنیفر آنیستون که در «برنامه صبحگاهی» نقش یکی از مجریان شبکه‌ای تلویزیونی را بازی می‌کند و همچنین یکی از مدیران تولید سریال است، به یاد می‌آورد: «یک شب چهارشنبه بود و ما در حال بحث درمورد صحنه‌ای بودیم که باید روز بعد بازی می‌کردم. ایمیل‌هایی دریافت می‌کردیم که می‌گفتند فلان شرکت بزرگ در حال تعطیل شدن است و سپس شنیدیم که تام و ریتا مریض شده‌اند – تام هنکس و ریتا ویلسون که در اوایل همه‌گیری به کرونا مبتلا شدند – و ناگهان دنیا تسلیم شد.»
تولید فصل دوم سریال در ۱۱ مارس تعطیل شد، بازیگران و گروه پراکنده شدند و تهیه‌کنندگان به این فکر کردند که سریال چگونه می‌تواند ادامه یابد و وقتی بازگشتند (از راه دور) و تصمیم گرفتند کار روی فصل جدید را از سر بگیرند، فوری‌ترین چالش آن‌ها این بود که ویروس کرونا را چگونه در خط داستانی بگنجانند. در این در حالی بود که همه‌گیری تازه شروع شده بود و هیچ‌کس نمی‌دانست قرار است در آینده چه اتفاقی بیفتد.
این درواقع منعکس‌کننده اتفاقاتی بود که در فصل اول رخ داد، زمانی که وقایع جهانی – در آن مورد، جنجال بر سر جنبش «من هم» – باعث تغییر فیلمنامه شد.
«برنامه صبحگاهی» که در ۲۰۱۹ با هیاهوی بسیار به‌عنوان سریال ورودی سرویس استریم جدیدِ اپل تی‌وی پلاس معرفی شد، اقتباسی آزاد از کتاب غیرداستانی «Top of the Morning» نوشته برایان استلتر، درباره سیاست‌های بی‌رحمانه یک برنامه تلویزیونی صبحگاهی بود، اما درحالی‌که در ابتدا بیشتر به کشمکش درون‌گروهی بین الکس لوی (آنیستون) و همکار مجری‌اش، بردلی جکسون (ریس ویترسپون) توجه داشت، خود را با بلندپروازی‌‌های گسترده‌تر که بازتاب تغییرات ناشی از جنبش «من هم» بود، اصلاح کرد.
سریال پس از نقاب برداشتن از میچ کسلر (استیو کارل)، همکار مجریِ سابق الکس به‌عنوان یک شکارچی جنسی سریالی، پیامدهای این اتفاقات برای قربانیان او و همچنین برای کسانی را که در شبکه خیالی یو‌بی‌ای رفتار او را نادیده گرفتند، اجازه این کارها را دادند یا همدستی کردند، بررسی کرد.
فصل اول با افشاگری‌های جنجال‌برانگیز الکس و بردلی روی آنتن درمورد محیط کاری به لحاظ جنسی، مسموم یو‌بی‌ای به پایان رسید. فصل دوم که پخش آن از ۱۷ سپتامبر ۲۰۲۱ آغاز شد، ماه‌ها بعد، در شب سال نو ۲۰۲۰ در حالی آغاز می‌شود که بردلی قرار است برنامه‌ای را از تایمز اسکوئر در منهتن پوشش دهد و الکس که شبکه را ترک کرده به بازگشت فکر می‌کند.
لحظه‌ای معصومانه به نظر می‌رسد، زیرا شخصیت‌ها سختی‌های سال ۲۰۱۹ را پشت سر گذاشته‌اند و با خوشحالی به سال ۲۰۲۰ نگاه می‌کنند، غافل از این که کوه یخی در زیر آب است. کوری الیسون (بیلی کروداپ)، مدیر اجرایی ماکیاولیستی یو‌بی‌ای (او نسبت به فصل گذشته ارتقاء شغلی پیدا کرده)، درحالی‌که آهنگ «Auld Lang Syne» در یک مونتاژ احساسی به اوج می‌رسد، با شادی می‌گوید: «اوضاع دارد بهتر می‌شود.»
خوب. ما قبلاً از یک «بیماری تنفسی مرموز » چیزهایی شنیده‌ایم و بعد کوری در شب سال نو روی یک نوار خبری متحرک موردی را می‌بیند: خانواده هانا، کارمند جوانی که با میچ خوابید و بعداً براثر مصرف بیش‌ازحد درگذشت، شکایتی علیه شبکه تنظیم کرده‌اند و سپس، شاید شوم‌ترین تحول رخ می‌دهد: زنی که در میدان پشت سر کوری ایستاده عطسه می‌کند و اپیزود با ادامه جشن سال نو در تایمز اسکوئر به پایان می‌رسد.
قرار است همه‌گیری را نادیده بگیریم؟
تعطیلی باعث شد نویسندگان سریال به رهبری کری ارین به عقب برگردند و همه‌چیز را از نو کار کنند. مایکل النبرگ، مدیر تولید و مدیر اجرایی ارشد مدیا رس، استودیوی سازنده سریال «برنامه صبحگاهی» می‌گوید: «برای یک سریال خبری که به جهان آن‌طور که هست نگاه می‌کند، سؤال این بود، آیا قرار است این موضوع را نادیده بگیریم؟”» آن‌ها به نتیجه رسیدند که این غیرممکن است.
النبرگ اضافه می‌کند: «باید در سریال به مقطع زمانی که در آن بودیم اشاره می‌کردیم و بنابراین اولین مکالمه ما این بود که چگونه این کار را انجام دهیم. کری مصر بود که قرار نیست درمورد آینده گمانه‌زنی کنیم – همه‌گیری چقدر طول می‌کشد، تمام می‌شود و بعدازآن چگونه به نظر می‌رسد؟ و بنابراین به‌سرعت به این ایده رسیدیم که بیایید به پایان همه‌گیری نگاه کنیم، زمانی که همه‌چیز در حال ساخت است و در تمام مدت این بمب زیر میز است.»
داستان فصل ۲ در سه ماه اول سال ۲۰۲۰ اتفاق می‌افتد. ویروس به چین حمله کرده و به‌آرامی در حال جمع‌آوری نیرو برای فتح سایر نقاط دنیا است. هم‌زمان، بسیاری از شخصیت‌ها درحالی‌که با هویت خود و درک در حال تغییر از قدرت، نژاد و امتیاز در داخل و خارج از کار مبارزه می‌کنند، باید تاوان بدهند.
دنی (دسین تری)، یکی از گزارشگران برنامه، از این که امکان اجرای یک مناظره ریاست‌جمهوری را از دست داده، عصبانی است و می‌خواهد بداند چه چیز – هم‌جنس‌گرا بودن؟ سیاه بودن؟ – سد راه موقعیت کاری او شده است. از طرف دیگر، استلا (گرتا لی)، رئیس رک‌گو و جدید بخش خبر یو‌بی‌ای که آسیایی- آمریکایی است با خود سر این مسئله کلنجار می‌رود که شاید به‌صورت نمادین برای این مقام استخدام شده است، حتی درحالی‌که در خیابان به خاطر ویروس کرونا مورد توهین‌های نژادپرستانه به سبک ترامپ قرار می‌گیرد. یانکو فلورس (نستور کاربونل)، گزارشگر کوبایی-آمریکایی محبوب بخش اخبار هواشناسی، پس از استفاده از عبارت «حیوان روح» روی آنتن، به تصرف در فرهنگ بومی متهم می‌شود و پس‌ازآن که عذرخواهی او به‌اندازه کافی صادقانه تلقی نمی‌شود، دوباره مورد حمله قرار می‌گیرد.
بردلی با جنسیت و رابطه‌اش با خانواده محافظه‌کار و ناکارآمدش دست و پنجه نرم می‌کند. (یک شخصیت جدیدِ جذاب، لورا پترسون، مجری شبکه با نقش‌آفرینی جولیانا مارگولیس، در بهترین حالت گربه‌مانند خود، در این خط داستانی نقشی برجسته دارد.)
در همین حال، میچ که حالا «عنصر نامطلوب» شناخته می‌شود و پس از رسوایی، به یک ویلای غارمانند در ایتالیا پناه برده است، به این فکر می‌کند که پس همه این ماجراها اصلاً حق زندگی دارد یا خیر؛ و الکس که ازدواجش به پایان رسیده و تصوراتش درمورد جهان به هم ریخته است، رابطه‌اش با میچ را – مردی که سال‌های سال در کنارش کار می‌کرد و دوستش داشت – از زیر خاک بیرون می‌آورد و دوباره بررسی می‌کند.
میمی لدر، کارگردان و مدیر تولید سریال، می‌گوید: «فصل اول به جنبش “من هم” و پیامدهای آن پرداخت – برداشتن سنگ‌ها و دیدن آنچه در زیر هست. فصل دوم به هویت می‌پردازد. ما سؤالات سخت زیادی درباره فرهنگ طرد شدن، جنسیت، نژاد و موارد مشابه می‌پرسیم. ما از شخصیت‌هایمان می‌خواهیم بررسی کنند که واقعاً چه کسی هستند.»
در دورانی که اذعان کردن به یکسان نبودن همه سوء رفتارهای جنسی شجاعت می‌خواهد، «برنامه صبحگاهی» مستقیماً به این موضوع می‌پردازد. شخصیت‌های جوان‌تر با شخصیت‌های مسن‌تر در تضاد هستند و نظرات متفاوتی درمورد نگاه کردن به رفتاری که زمانی قابل قبول بود و حالا ممنوع است، وجود دارد. برای مثال، آیا اشکال ندارد که فکر کنیم میچ می‌تواند خطای خود را جبران کند؟
در یک صحنه به‌یادماندنی، بردلی با سرزنش مگی برنر (مارشیا گی هاردن)، روزنامه‌نگاری که کتابی درباره یو‌بی‌ای نوشته است، از بخشش و شفقت می‌گوید.
ویترسپون که مدیر تولید سریال نیز هست، می‌گوید: «سؤال این است که ما به‌عنوان انسان چگونه به هم لطف بیشتری نشان می‌دهیم. درمورد آدم‌هایی که واقعاً پشیمان هستند یا کسانی که جرائم قابل بخشش مرتکب شده‌اند، چطور؟ فکر نمی‌کنم که به‌عنوان یک جامعه، هنوز به آنجا رسیده باشیم.»
ویترسپون می‌گوید تغییرات داستانی در سریال منعکس‌کننده تغییرات واقعی در صنعت است. او ادامه می‌دهد یکی از تغییرات آموزش‌های اجباری پیشگیری از آزار و اذیت جنسی قبل از فیلمبرداری است – چیزی که تا همین چند سال پیش غیرقابل تصور بود.
او می‌گوید: «این روزها به سلامت عاطفی افراد توجه بسیار بیشتری می‌شود. به نظر می‌رسد محیط امن‌تر شده است. همه این‌ها پیچیدگی‌هایی دارند، اما من به خاطر یک محل کار امن‌تر سپاسگزارم.»
یک ضربه غیره منتظره احساسی
فیلمبرداری مجدداً در پاییز ۲۰۲۰ شروع شد، قبل از این که واکسن کووید-۱۹ در دسترس قرار گیرد. برخی از بازیگران و عوامل فیلم دور شده بودند، یا احساس امنیت نمی‌کردند و دیگر برنگشتند. تولید سریال چند بار دیگر متوقف شد، نه به این دلیل که کسی بیمار شد، بلکه به دلیل محدودیت‌های دولت. روند تولید «برنامه صبحگاهی» مانند سایر سریال‌هایی که در دوران همه‌گیری فیلمبرداری شده‌اند، با رعایت پروتکل‌های سخت‌گیرانه شامل آزمایش، نظافت، تجهیزات و رفتار حفاظتی مراقبتی در صحنه فیلمبرداری همراه بود، حتی درحالی‌که شخصیت‌ها هنگام فیلمبرداری ماسک نداشتند.
آنیستون گفت برای فیلمبرداری دوران دلهره‌آوری بود که با سنگینی مضامین داستانی همراه شد. (فصل دو شامل کلی رویارویی، بازنگری، تاوان دادن و گریه‌های دراماتیک است.)
او می‌گوید: «به‌عنوان کسی که معمولاً با حرکت‌های تند و لبخند بر لب زندگی می‌کند، تا آخر سریال دائم فریاد می‌زدم و جیغ می‌کشیدم و احساساتی می‌شدم. هفته‌ها طول کشید تا پف چشمانم بخوابد.»
در این شرایط، آنیستون و هم‌بازی‌های او در سریال «فرندز / دوستان»، ویژه‌برنامه «تجدید دیدار» را که سال‌ها انتظارش می‌رفت و بارها با تأخیر مواجه شده بود فیلمبرداری کردند. آنیستون می‌گوید در آن لحظه تلخ، بازگشت به سریال دلپذیری که موقعیت حرفه‌ای را تعریف کرد، یکی دیگر از تجربه‌های سرگیجه‌آور بود.
او می‌گوید: «همه ما با بی‌خیالی ناشی از بی‌خبری به برنامه تجدید دیدار رفتیم. فکر می‌کردیم، “برگشتن به پلاتو ۲۴ دقیقاً همان‌طور که بود، دقیقاً همان‌طور که آن را ترک کردیم، چقدر سرگرم‌کننده خواهد بود”، اما یک ضربه غیره منتظرهبود. معلوم شد که سفر در زمان چندان ساده نیست.»
آنیستون می‌گوید: «وقتی “دوستان” پس از یک دهه، در سال ۲۰۰۴ به پایان رسید، همه ما هوشیار و سرزنده به آینده نگاه می‌کردیم، اما چیزهایی سر راه همه ما قرار گرفت – حقایق سخت و تغییرات و از دست دادن‌ها و بچه‌ها و ازدواج‌ها و طلاق‌ها و سقط جنین‌ها. یکی از چیزهای واقعاً احساسی برای من این بود که متوجه شدم آن زمان خیلی ساده‌تر بود. فقط یک مورد، ما شبکه‌های اجتماعی را به شکلی که الان داریم نداشتیم.»
هنوز خبری درباره احتمال ساخت فصل ۳ «برنامه صبحگاهی» نیست، اما واضح است که هنوز چیزهای زیادی برای بررسی وجود دارد، ازجمله این که شخصیت‌ها چگونه ممکن است از آسیب‌های سال ۲۰۲۰ عبور کنند. فراتر از همه‌گیری، هنوز این سؤال مطرح است: برای افرادی که در جنجال رسوایی‌های عمومی گرفتار شده‌اند، چه اتفاقی می‌افتد؟
آنیستون می‌گوید: «امیدوارم وقتی سراسیمه می‌شویم لحظه‌ای مکث کنیم و هر مورد را در زمان خود بررسی کنیم و منصفانه رفتار کنیم. این که با کلیک یک دکمه، شخصی ناپدید شود، خیلی ساده است.»
منبع: نیویورک تایمز (سارا لایل)
