مجله نماوا، محمد تقی‌زاده
سریال نمایش خانگی «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» را باید پنجمین مجموعه تلویزیونی سروش صحت در مقام کارگردان دانست که بعد از «ساختمان پزشکان»، «پژمان»، «شمعدونی» و «لیسانسهها» ساخته شده و در این میان تنها فیلم سروش صحت در مقام فیلمساز در سال ۱۳۹۷ یعنی «جهان با من برقص» به نمایش درآمد که به نظر می‌رسد «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟»، ترکیبی پخته و کامل‌تر از تجربیات صحت در مقام کارگردانی در تلویزیون و سینما است به شکلی که حال و هوای ابزورد «شمعدونی»، شوخی‌های بامزه «لیسانسهها» و «ساختمان پزشکان» و همچنین فضای اگزیستانسیالیستی «جهان با من برقص» در جدیدترین اثر صحت با هم ترکیب و تجربه بهتر و کامل‌تری از او را روانه پلتفرم‌های نمایش خانگی کرده است.
مواجهه اولیه تماشاگران با این مجموعه نیز از بازخوردهای اولیه قابل پیش‌بینی بود چرا که «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟»، از لحاظ فضای ابزورد و سورئال شباهت زیادی به حال و هوای «شمعدونی» دارد و قرار است علاوه بر واقعیت‌های اجتماعی و انسانی، کمی رویابافی و خیالپردازی را نیز با این اثر تجربه کنیم؛ مضمون و الگوی مهمی که به طور کلی جایش در سینما و تلویزیون ایران خالی است و عمده آثار نمایشی در سال‌های اخیر از فرط پرداختن به رئالیسم و موضوعات ملتهب اجتماعی، ملال‌آور و طاقت‌فرسا شدند و تنها سروش صحت و تاحدی رامبدجوان هستند که با فضاسازی‌های فانتزی و سورئال خود می‌توانند اندکی این اتمسفر سنگین و تلخ را از روی ذهن و روح تماشاگر ایرانی به سبکی هنرمندانه بردارند.
تم اجتماعی مجموعه طنزهای سروش صحت از دیگر وجوه قابل تامل و تحلیل آثار او است که مشخص است از زیست اجتماعی خود و طراحانی که عموما همکار وی بوده، بروز و ظهور پیدا می‌کند. در «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» نیز، شاهد پرداخت کنایه‌آمیز و ظریف به موضوعات مبتلابه جامعه معاصر ایران هستیم که به طرز خلاقانه و طنازانه‌ای روایت می‌شوند برای نمونه در قسمت اول، شغل پسرعموی نیما با بازی کاظم سیاحی یک راننده تاکسی اینترنتی است که جزئیات علاقه‌‌مندی‌ها و تصورات این فرد به طور جالبی مشخص شده است. خوشحالی از سفر دو مقصده و موقتی بودن شغل رانندگی برای رانندگان این وسایل نقلیه از جمله موتیف‌های تکرارشونده و مشخصی‌است که تنها با ارتباط دقیق و پیوسته با یکی از این افراد می‌توان چنین درک عمیقی از زیست یک راننده تاکسی اینترنتی پیدا کرد؛ چیزی که سروش صحت در شخصیت‌پردازی اغلب کاراکترهای خود به آن رسیده و در قالب دراماتیک و طنز ارائه کرده است.
قضاوت درباره سریالی که تنها دو قسمت آن پخش شده، نه منطقی و نه حرفه‌ای است اما تجربه فراوان سروش صحت در مجموعه‌های مختلف طنز تلویزیونی و سال‌‌ها همکاری با دو طنزساز سرشناس در ایران یعنی مهران مدیری و رضا عطاران در کنار خلاقیت و نبوغ ذاتی صحت که علاوه بر بازی و نویسندگی در کارگردانی و فضاسازی آثار قبلی‌اش شاهد بودیم، نوید یک مجموعه تلویزونی پرطرفدار می‌دهد که قرار است علاوه بر سرگرم‌کردن و خنداندن مردم، مسیر راهی برای آثار کمدی در نمایش خانگی باشد و الگوی طنز مدرن و مردمی را در میان برنامه‌سازان و طراحان نمایش خانگی پایه‌ریزی کند.
