مجله نماوا، یاسمن خلیلی‌فرد
مجید مجیدی استاد بازی گرفتن از بازیگران کودک و نوجوانی‌ست که سابقه بازیگری ندارند، به بیانی دیگر آن دسته از بازیگران آماتوری که از میان خیل عظیمی از هم سن و سالان خود برای بازی در نقش‌های کلیدی فیلم‌های این کارگردان انتخاب می‌شوند؛ و روح الله زمانی، بازیگر آخرین ساخته‌ی مجیدی، «خورشید» نیز در همین شرایط جلوی دوربین رفت و یکی از بهترین بازی‌های فیلم را از خود به جا گذاشت.
نقشی که روح الله زمانی در فیلم بازی می‌کند مشخصه‌ای دارد که در بیشتر فیلم‌های نوجوان‌محور مجیدی تکرار شده است و آن بلوغی‌ست که بسیار زودتر از سن طبیعی او اتفاق افتاده است. علی فیلم به واسطه‌ی تلخی‌ها و مشکلاتی که از بدو تولد در زندگی‌اش داشته، نه مثل دیگر هم سن و سالانش بلکه چون مردی جوان و پخته ناچار است در مقابل مشکلات زندگی ایستادگی کند و در این راه تن به مسیری بدهد که سرنوشت او را تحت تاثیر قرار خواهد داد.
همان‌طور که به درستی بسیاری از منتقدین جهان «خورشید» را فیلمی دیکنزی نامیده‌اند، مجیدی و نیما جاویدی در طراحی کاراکترها کوشیده‌اند تا رنج و درد سیطره یافته بر کلیه‌ی شخصیت‌های فیلم و مخصوصاً نوجوانان را باظرافت و دقیق به تصویر کشند و روح الله زمانی با بازی حسی و البته هدایت شده‌اش از سوی کارگردان با موفقیت به کاراکتر جان می‌بخشد و نقش را هنرمندانه از خود عبور می‌دهد. کاراکتر علی زیروبم‌های شخصیتی متعددی دارد؛ همچون علی «بچه‌های آسمان». هدایت بازیگر برای دستیابی به ریزه‌کاری‌های نقش و درک موقعیت او از امتیازاتی‌ست که می توان به نفع کارگردان ثبت کرد اما نکته قابل‌توجه دیگر، شباهت موقعیت بازیگران با موقعیت کاراکترهایشان است. به عنوان مثال نوعی همذات‌پنداری عمیق میانِ روح الله زمانی با علی فیلم اتفاق افتاده است که بی‌تردید نمی‌توان این مشابهت را در توفیق بازیگر در ارائه نقش نادیده گرفت.
شمیلا شیرزاد نیز یکی دیگر از انتخاب‌های درست فیلم است. او به همراه برادرش ابوالفضل دو نقش کلیدی دیگر را در فیلم ایفا می‌کنند. بازی دقیق و حساب شده‌ی شمیلا به نحوی است که مخاطب احتمالا پیش خود فکر خواهد کرد او قبلاً دوره‌ی بازیگری گذرانده است. بازی شیرزاد نیز نوعی بازی حسی‌ست که توسط کارگردان کنترل می‌شود و بده بستان‌های او با زمانی، به کار رنگ و لعابی خاص می‌بخشد و تلخی‌های آن را تا حدودی شیرین می‌کند.
بازیگران قادرند با مهارت در هر موقعیت به اقتضای همان موقعیت احساسات شخصیت را به مخاطب انتقال دهند و بخش بزرگی از بار احساسی کار بر دوش آنهاست.
شاید تصورش آسان نباشد اما به زعم من این هنرمندان نوجوان با استعداد ویژه‌ی خود پتانسیل این را دارند که قدم به سینمای حرفه‌ای گذاشته و به عنوان بازیگرانی مستعد به ایفای نقش در آثار مختلف سینمایی و تلویزیونی بپردازند.
