مجله نماوا، ایلیا محمدی نیا
حال دیگر سروش صحت را باید در زمره کارگردانانی دانست که فیلم و سریال‌های که ساخته (به ویژه بعد از سریال «لیسانسهها» به بعد) به رغم پوسته ظاهری‌شان که کمدی است از درون‌مایه‌ی گاه تلخ و گزنده‌ای برخوردارند؛ چه وقتی که «لیسانسهها» را ساخت که درباره چند جوان بیکار بود و چه زمانی که فیلم «جهان با من برقص» را کارگردانی کرد که مضمونی تلخ چون مرگ را با زبانی طنز به مخاطبش ارائه داد .ویژگی غالب آثار اخیر سروش صحت در مقام کارگردانی، شیرینی دلچسب کارهای اخیر اوست که اگرچه موجب خنده‌های پررنگ همچون فیلم‌ها و سریال‌های کمدی مرسوم نمی‌شوند، اما در عین حال در سراسر دقایق فیلم و سریال خنده کمرنگ مداومی را برای تماشاگر به همراه دارد. همین خصیصه باعث شده است که آثار متاخر این کارگردان تاریخ مصرف فیلم‌های غالب به اصطلاح کمدی را نداشته باشند و مخاطب در مراجعه دوباره به آثار او همچنان لبخند کمرنگی را همچون بار نخست دیدن اینگونه آثار تجربه کند که این امر خود موهبتی بزرگ محسوب می‌شود. این مجموعه به روال چند اثر متاخر سروش صحت بار اصلی جذب مخاطب را بر دوش فیلمنامه‌ای گذاشته که شبیه اثر کمدی دیگر نیست. شبیه کارهای مشترک سروش صحت و ایمان صفایی به عنوان نویسنده فیلمنامه در خلق شوخی‌هایی است که هم در کلام و هم در تصویر تازه هستند و هم به مرور زمان دچار تکرار و یکنواختی نمی‌شوند. مساله جالب توجه نوشته‌های این دو علاوه بر شیرینی متن و تصویر، تلاش ستودنی آنهاست برای دوری آگاهانه از هر نوع طنز و مطایبه‌ای که رنگ و بوی شوخی‌های جنسیتی دارد. همین مساله هم باعث شده که فیلم و مجموعه‌های اخیر سروش صحت را بتوان آثاری تعریف کرد که بشود به راحتی با خانواده آن‌ها را نگاه کرد بی‌آنکه هر لحظه شوخی جنسی در بخشی از آن به منظور گرفتن خنده بیشتر موجب نگرانی احتمالی بزرگترهای خانواده شود. این در حالی است که غالب آثار کمدی در سال‌های اخیر همیشه نیم نگاهی به جذب مخاطب به هر قیمتی داشته و دارند و این امر رفته‌رفته تبدیل به شاخصه مهم اینگونه آثار شده است تا آنجا که اگر اثری که داعیه کمدی بودن را دارد این بخش نامیمون را برجسته‌‌سازی نکند گویی اثری کمدی محسوب نمی‌شود.مصداق بارز این رویکرد ارزشمند صحت دو سریال «لیسانسهها» و«فوق لیسانسهها» و فیلم «جهان با من برقص» است این دو در تازه ترین تجربه مشترکشان در مجموعه «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» با نگاهی به چند اثر موفق اخیرشان با حفظ همان ملاحت و شیرینی خاص نوشته‌هایشان و شخصیت‌هایی که خلق کرده بودند و مورد استقبال مخاطبان قرار گرفته بودند تلاش می‌کنند اتفاق تازه‌ای را با ریسکی کمتردر مجموعه «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» سروسامان دهند.
در مجموعه «لیسانسهها» و «فوق لیسانسهها» شخصیت حبیب با بازی درخور توجه هوتن شکیبا آنقدر مورد اقبال تماشاگر قرار می‌گیرد که صحت عین همان شخصیت عاشق پیشه را در مجموعه تازه خود این بار با بازی مجید یوسفی در نقش نیما تکرار می‌کند. هر چند بازی هوتن شکیبا در نقش حبیب از آن دست نقش‌آفرینی‌های‌ست که تماشاگر خیلی سخت می‌تواند به جایگزینی فردی دیگری در قامت بازیگری به جز هوتن شکیبا فکر کند با این همه یکی دو قسمت ابتدایی مجموعه تازه سروش صحت تماشاگر حبیب پسند مجموعه «لیسانسهها» و «فوق لیسانسهها» را این بار درنقش آفرینی نیمای «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» باور می‌کند.
کارگردان با استفاده از موسیقی این بار با گروه «بمرانی» به روال چند اثر خود جهت ایجاد پاساژو اتمسفری سرخوشانه و همچنین شوخی صحت اگر چه دردو قسمت ابتدایی مجموعه خود تلاش دارد به روال مرسوم که شخصیت‌های اصلی مجموعه و فضایی که در آن زیست خواهند کرد را برای ادامه کار و ترغیب تماشاگر به دیدن سایر قسمت‌ها معرفی کند، اما در عین حال از خلق شوخی‌ها و موقعیت‌های طنز هم غافل نیست. مثل شوخی با شخصیت زباله‌گرد که ادبیاتی جذاب دارد یا شوخی با مسولان همیشه حاضر در صحنه و یا حتی شوخی با حکایت پیرمرد که با شکستن یک چوب نازک بچه‌ها را به کنار هم بودن تشویق می‌کند.
اگر طرفدار طنز شیرین و لبخند کمرنگ اما با تداوم در سراسر یک مجموعه نمایشی هستید مجموعه تازه سروش صحت شما را راضی نگاه خواهد داشت.
