از آن‌جا که شبکه‌ی اچ‌بی‌او هوای مخاطبان خود را دارد، این غول شبکه‌ی تلویزیونی کابلی به تماشاکنندگان خود — که بدون شک ماه‌هاست در خانه گیر افتاده‌اند و هفته‌هاست که در مالیخولیای انتخابات ریاست جمهوری آمریکا به سر می‌برند — سفری به فلوریدا هدیه می‌دهد.
داستان 537 رای ساخته‌ی بیلی کوربن درباره‌ی انتخابات سال ۲۰۰۰ است و در فلوریدا رقم می‌خورد؛ اگر به دنبال فرار کردن از یک آگهی تبلیغاتی بزرگ برای پارک‌های ایالت آفتابی فلوریدا هستید، دیزنی پلاس جواب سوال شماست. اما در نقطه‌ی مقابل، 537 رای یک دید ساختارمند دوباره به ما درباره‌ی رای‌هایی که به صندوق انداخته نشدند، اسناد از بین رفته و دادگاه‌های عالی که فکر می‌کنید فهمیده‌اید و دقیق به خاطر می‌آورید، می‌دهد. همه‌ی این مسائل از نقطه نظر فلوریدا روایت می‌شوند.
جی روچ بخش قابل توجهی از آن‌چه که همه در مورد هرج و مرج پس از انتخابات سال ۲۰۰۰ به خاطر دارند را در فیلم تلویزیونی سال ۲۰۰۸ خود که از شبکه‌ی اچ‌بی‌او پخش شد و بازشماری نام داشت، شکل می‌دهد؛ که از روز انتخابات در روز هفتم نوامبر آن سال آغاز شد و به رای قاضی عالی ایالات متحده در دوازدهم نوامبر همان سال مبنی بر بازشماری آرا مردمی، ختم شد.
کوربن، که از سایر مستندهای او می‌توان به کابوی‌های کوکایین و ۳۰ برای ۳۰ اشاره کرد، نگاهی به بازشماری دارد و بسیاری از صحنه‌های آن‌را در فیلم 537 رای مورد استفاده قرار داده است. اما تمرکز گسترده‌تر او بر یک سال جنجالی و پر هیاهو در زندگی میامی است. به طور خاص‌تر، فیلم 537 رای به جشن شکرگزاری سال ۱۹۹۹ باز می‌گردد، وقتی که یک بچه‌ی پنج ساله به نام الیان گونزالس سه مایل دورتر از سواحل فلوریدا در حالی‌که بر روی آب شناور بود پیدا شد.
همچنین بخوانید:
نقد و بررسی همزمان Synchronic – فیلمی متفاوت با موضوع سفر در زمان
سر و صدایی که در مورد گنزالس و احتمال فرستادن او به کوبا پیش پدرش شکل گرفت، جامعه‌ی قدرتمند کوبایی‌های ساکن فلوریدا را به جوش آورد و همچون جرقه‌ای بر انبار باروت پارتیزانی آن‌ها افتاد. این چیزی بود که معاون رئیس‌جمهور منزوی و نامزد احتمالی ریاست جمهوری آینده، ال گور، را از آن‌چه که در دوران ریاست جمهوری بیل کلینتون شکل گرفته بود و همچنین تنش‌های میان الکس پنلاس، شهردار آمریکایی-کوبایی میامی، و شخصی که به عنوان سمبل اقتدار ملی معرفی می‌شد؛ فاصله داد.
این فیلم و روایت آن مضمون ساده‌ای دارد، که قطعا آن‌را قبلا شنیده‌ایم و همان چیزی است که اجازه نمی‌دهد نتیجه‌ی نهایی انتخابات ریاست جمهوری مانند یک تصادف ناگهانی به نظر بیاید، اما به خاطر نمی‌آورم قبلا تا این اندازه شفاف و واضح در فیلم یا سریالی بیان شده باشد. به کمک شخصیت‌های سیاسی محلی و رسانه‌ای، کوربن نقاط زیادی را به هم وصل می‌کند، و در این بین خطوط بسیاری از پنلاس عبور می‌کند، و همین‌طور آرماندو گوتیرز، کسی که در به قدرت رسیدن افراد در سیستم قضایی محلی نقش به سزایی دارد و به عنوان سخنگوی خانواده‌ی الیا گونزالس در فلوریدا انتخاب می‌شود.
تفاوت عمده میان مستندهایی از این دست، در نهایت به تفاوت میان سرگرم کردن و ارائه‌ی بحثی قانع‌کننده باز می‌گردد، که 537 رای دومی را به خوبی انجام داده و تبدیل به مستندی عالی و مستحکم شده است. کارگزاران حزب دموکرات قطعا باید این فیلم را پیش از انتخابات ببینند. جمهوری‌خواه‌ها احتمالا به آن نیازی نخواهند داشت. راجر استون همچنان همین دور و برهاست.
این مطلب برگرفته از نوشته‌ی دنیل فینبرگ در وب‌سایت هالیوود ریپورتر است.
حال به بررسی نظر سایر منتقدین می‌پردازیم:
ریچارد روپر Richard Roeper | شیکاگو سان‌تایمز Chicago Sun-Times
کارگردان کوربن با استادی و مهارت توانسته است مصاحبه‌هایی که پیرامون این موضوع وجود دارند را با گزارش‌ها و کارگزاران سیاسی (بله، از جمله راجر استون)، بریده‌هایی از اخبار تلویزیونی و کاربردهایی هوشمندانه از جلوه‌های دیداری را در هم تنیده و با هر قدم پیشروی در طول مستند، مخاطب را میخکوب‌تر کند.
برایان لوری Brian Lowry | سی‌ان‌ان CNN
در حالی‌که برخی از جزئیات ماجرا ممکن است در طول زمان در خاطره‌های ما محو شده باشد، 537 رای به خوبی سقوط سیاست‌مداران به میدان جنگ و خون‌ریزی سیاسی را به تصویر می‌کشد، میدانی که در آن رقبا به چشم دشمن دیده می‌شوند. روی هر نقطه‌ای از گستره‌ی سیاسی که باشید، نمی‌توان چندان امیدوار بود که هرج و مرج آن کمپین‌های کذایی که دو دهه قبل در فلوریدا اتفاق افتاد الزاما در ۲۰۲۰ تکرار نخواهد شد.
اشلی دی. استیونز Ashlie D. Stevens | سالون Salon
کوربن در نهایت به این جمع‌بندی می‌رسد که دنیای سیاست از جایگاه رفیعی که در آن رقبا به هم‌دیگر به چشم دشمن خونی نگاه نمی‌کردند، سقوط کرده است. در حالی‌که 537 رای بی‌نقص نیست، اما در بخشیدن رنگ و بویی تازه به هرج و مرج اجتماعی سال ۲۰۰۰ خوب عمل کرده است، و در عین حال تنش و عمق وضعیت بغرنجی را که قریب به دو دهه است که به دست فراموشی سپرده شده، به تصویر می‌کشد.
