پیش از تماشای این فیلم که اسم عجیبی هم دارد، خودم را در برابر فیلم‌های نامانوس و بسیار غیر معمول و خیالی میراندا جولای ضدضربه کرده بودم. من، تو و همه آنهایی که می‌شناسیم Me and You and Everyone We Know محصول ۲۰۰۵ و آینده The Future محصول ۲۰۱۱ دو فیلم پیشین او پر از شخصیت‌های کودکانه و خجالتی و از نظر بصری بسیار غیرعادی بودند و رفتارهای عجیبی داشتند. پس از تماشای هر دو فیلم بیش از آنکه سرگرم شده باشم، حسی از عذاب و فرسودگی را تجربه کردم.
در نگاه اول و دیدن خانواده داین کجیلیونر Kajillionaire حدس می‌زنیم که این فیلم هم تفاوت زیادی با دو فیلم قبلی ندارد. یک خانواده سه‌نفره کلاهبردار از طبقه متوسط که در لس‌آنجلس زندگی می‌کنند و مشغول شیادی‌شان هستند. زمانی که رابرت (ریچارد جنکینز) و همسرش ترزا (دبرا وینگر) کشیک می‌دهند، اُلد دولیو (ایوان ریچل وود) دختر ۲۶ ساله‌شان با چرخاندن بدن و انجام حرکات خاصی به صندوق‌های پست دسترسی پیدا کرده و چیزهایی سرقت می‌کند. انعطاف بدن او برای دور ماندن از دید دوربین‌های مداربسته طراحی شده و ظاهرش شبیه یک هنرمند پارکور خاص به‌نظر می‌رسد که لباس‌های گشاد و موهای بسیار بلندی دارد. این سه نفر همیشه به دنبال سرقت هر چیزی از هر کسی هستند و بیش از آنکه یک خانواده به نظر برسند، شبیه یک تیم تمرین‌کرده هستند که به صورت کوتاه با هم معاشرت می‌کنند و هر کدام وظیفه‌اش را انجام می‌دهد.
همچنین بخوانید:
نقد فیلم آخرین تماس Last Call – درامی دلهره‌آور در مورد خودکشی
برای مدت طولانی فیلم این روال عجیب را دنبال می‌کند. خانه خانواده داین یک انبار متروکه در همسایگی یک کارخانه حباب‌ساز است که باعث شده از دیوارها کف صابون صورتی و سفید خارج شود. کمی بعد اتفاقات زیادی رخ می‌دهد که باعث عمیق‌تر شدن داستان می‌شود و قسمت نامتعارف آن کم‌رنگ می‌شود.
الد دولیو را در یک صحنه خنده‌دار و در عین حال تکان‌دهنده می‌بینیم که با سرعت و خشونت از دست‌های یک ماساژدرمانگر مهربان شانه خالی می‌کند. سپس، الد دولیو با دیدن ویدویی از ارتباط یک مادر و نوزادش به خود می‌لرزد و گیج می‌شود. ناگهان رفتارهای رابرت و ترزا دیگر ملایم و لطیف به نظر نمی‌رسد و حتی با حالتی سرد مثل محاسبه‌گرهاست که همه چیز دخترشان را کنترل می‌کنند.
این حس عیب‌جویانه از موضوعی سیاه‌تر که زیر تصاویر روشن و رنگی فیلم جمع شده یکی از چیزهایی است که کجیلیونر Kajillionaire را بسیار شگفت‌انگیز کرده است. به هر حال، روایتگری داستان تا پیش از معرفی ملانی (جینا رودریگرز) که یک دستیار عینک‌ساز بسیار هوشیار و چالاک است و از طرف بیمه هواپیمایی کلاهبردار به این خانواده معرفی شده، خط موضوعی‌اش را پیدا نمی‌کند. ملانی که به آرامی وارد برنامه‌های آنها می‌شود، همان دکمه‌ای است که نقص عملکرد خانواده داین و نیت تکان‌دهنده و دور از انتظار کارگردان فیلم را روشن خواهد کرد.
ایوان ریچل وود مشتاقانه گرایش جولای به لباس‌ها و رفتارهای عجیب و غریبی که برایش در نظر گرفته را در این شخصیت عجیب و تقریبا وحشی می‌پذیرد. بازی در این نقش مهارت‌های فیزیکی زیادی می‌طلبد و لازم است وود مثل یک کمان یا رقصنده خم شود و حرکت کند یا حتی روی شکمش راه برود. با این حال، این شخصیت کمی مرموز است و نمی‌توان به سادگی افکارش را خواند. این موضوع باعث شده چهره باز و رفتار عادی رودریگرز هم برای طرح داستان و هم انتظاراتی که از کجیلیونر Kajillionaire داشته‌ایم به موضوعی حیاتی تبدیل شود؛ ملانی تنها نجات‌دهنده الد دولیو نیست، بلکه مترجم احساسات ما هم هست.
جولای احساسات واقعی را با کار کردن با حس‌های زیاد که کم‌کم قدرت می‌گیرند در یک سناریو خیالی پنهان کرده است. در یک صحنه بی‌نظیر، چهار شخصیت داستان وارد خانه پیرمرد بیماری می‌شوند و دنبال اشیای قیمتی می‌گردند. پیرمرد که حال خوبی ندارد، از آنها می‌خواهد مثل یک خانواده عادی رفتار کنند، تلویزیون ببینند و درباره اتفاقاتی که در روز برایشان افتاده با هم صحبت کنند. بنابراین رابرت و ترزا به نرمی گوش به فرمان می‌شوند. توانایی آنها در بازی آنقدر بالا است که راحتی خودشان هم ردی از جامعه‌ستزی دارد. حالا می‌فهمیم چرا ملانی آنها را هیولا صدا می‌زند.
کجیلیونر Kajillionaire با پیچیدن فقر و آسیب در حباب و نور، درباره صمیمیت و سهل‌انگاری، شستشوی مغز و استقلال حرف می‌زند.
این مقاله برگرفته از نوشته جنت کتسولیس در سایت nytimes.com است.
سایر منتقدان درباره این فیلم چه گفته‌اند:
بیلژ ابیری | Vulture
جولای به زندگی این شخصیت‌های عجیب و مایوس نوعی پیچیدگی پرعظمت بخشیده که هم زاویه دید او را مشخص می‌کند و هم آن را گسترش می‌دهد. این فیلم یکی از بهترین آثار او تا به امروز محسوب می‌شود.
جان دیفور | The Hollywood Reporter
کجیلیونر Kajillionaire یک گوهر کوچک ناصاف است که یک هنرمند آن را خلق کرده است.
ریچارد برادی | The New Yorker
تخیل زیبایی‌شناختی جولای جزو جدانشدنی از کنجکاوی همدلانه و اضطرار احساسی اوست؛ این موضوع غم و اندوه زیاد دنیای دردآوری را با نوعی موسیقی سینمایی مخلوط می‌کند که در جزئیات ظریف و نوعی دلداری باز می‌شود و حتی ردی از امید با خود دارد.
استفانی زکارک | Time
ملاحظه‌گری این فیلم به نوعی در خصلت‌های عجیب و سنگین داستان می‌درخشد. کجیلیونر Kajillionaire به دلیل بازی عالی بازیگرانش از دو اثر قبلی جولای سبک‌تر و راحت‌تر است.
