مجله نماوا، حمید عبدالحسینی
«ناصرالدین شاه آکتور سینما» فیلمی بازیگوشانه و سرشار از خلاقیت‌های روایی و بصری درسینمای ایران محسوب می‌شود و اینها همه علیرغم عنوان پرطمطراقش است که می‌بایست اثری جدی درباره یکی از شاهان قاجار را در نظر آورد؛ اما فیلم به مدد بهره‌مندی ازعنصر رویاپردازی که وجه بارز هنر سینماست به خلق تصویری کمیک و حتی فانتزی در تلفیق سینما و سیاست نائل می‌شود و وجه نقادانه خود را در به چالش کشیدن حضور دست و پاگیر عناصر سیاسی در دنیای هنر و خاصه سینما با رندی و زیرکی خاص خود عرضه می‌کند. «ناصرالدین شاه آکتور سینما» به کارگردانی محسن مخملباف یک آلبوم دلپذیر از انتخاب و بازی‌های در خاطر ماندنی بازیگرانش را نیز قاب می‌گیرد و آن را برای همیشه در حافظه تاریخی مخاطبان سینمای ایران به یادگار می‌گذارد.
این فیلم از طرفی یک ادای دین به تاریخ سینمای ایران نیز محسوب می‌شود؛ جای جای فیلم مملو است از بریده‌ای از بهترین فیلم‌های سینمای ما از «دختر لر» تا «گاو» و از «قیصر» تا «رگبار» که با هوشمندی کارگردان ارجاعاتی ظریف در بستر روایت فیلم یافته‌اند و وجه نوستالژیک و یادآورانه را درکنار مرور تاریخی یک دوره مهم و اثرگذاردر سینمای ایران به خوبی به یکدیگر پیوند زده‌اند که از آن جمله می‌توان به حضور شخصیت اصلی زن فیلم «دختر لر» که در «ناصرالدین شاه آکتور سینما» توسط فاطعمه معتمدآریا بازسازی می شود، اشاره کرد.
«ناصرالدین شاه آکتور سینما» از آثار کلاسیک سینمای ایران محسوب می‌شود اما یک تفاوت عمده‌اش با چنین آثاری سوژه وسبک و سیاق متفاوت آن در پرداخت به چنین موضوعی‌ست که نشان می‌دهد سینمای ایران از چه پتانسیل‌های بالقوه‌ای در ساخت آثاری با رویکردهای خارج از جریان عرفی و متعارف خود که دایره‌ای از آثار اجتماعی را نمایندگی می‌کند، برخوردار است. فیلمی که بعد از گذشت سال‌ها همچنان جذاب و نو می‌نماید و دریغی‌ست بر ادامه نیافتن ساخت آثاری ازاین دست که چه بسا می‌توانست جریانی را در سال‌های پسین به راه بیندازد.
