یکی از زیباترین چیزها در مورد آمریکایی بودن این است که موفقیت شما به راحتی باور پذیر است، دست‌کم خودتان خیلی زود می‌توانید آن را باور کنید. این کشور سرزمین فرصت‌هاست و افراد از سنین پایین یاد می‌گیرند که همان چیزی که استحقاقش را دارند دریافت خواهند کرد و چیزی که می‌گیرند حقشان بوده است؛ اگر این باور وجود نداشت، این ناعدالتی لذت همه چیز را برایشان از بین می‌برد. لزوما نیازی نیست که لیاقت ثروت به دست آمده‌تان را داشته باشید، فقط کافی است باور داشته باشید که آن حق شماست. البته باید گفت داشتن این باور ممکن است کار چندان راحتی نباشد، با این حال باید هرکاری بتوانیم انجام دهیم تا به این باور ذهنی برسیم.
با این وجود عجیب است که معمولا به خودمان می‌گوییم فساد نشانه‌ی طمع است، توضیحی در مقابل و یا همراه با چیزی که وقتی افراد حاضر نیستند ارزش خود را زیر سوال ببرند شاهد هستیم. این ماجرا یک گره چند جانبه است: وقتی کار اشتباهی انجام می‌دهید، به دنبال بهانه می‌گردید- وقتی کس دیگری کار اشتباهی انجام می‌دهد، شما به دنبال انگیزه هستید. نکته‌ی جالب درباره‌ی آموزش بد Bad Education کوری فینلی این است که این فیلم توانسته است این عدم تقارن را با خشن‌ترین و در عین حال نرم‌ترین روش‌ها به تعادل برساند، و با این کار مخاطب حتی بعد از اینکه متقاعد شده است شخصیت بد داستان باید به سزای اعمالش برسد، باز هم برای او دلسوزی می‌کند.
همچنین بخوانید:
بازی فوق‌العاده هیو جکمن در آموزش بد Bad Education
آموزش بد Bad Education یک درام جنایی بر اساس داستانی واقعی است که با بازی هیو جکمن بر روی پرده رفته است. جکمن در این فیلم بهترین بازی خودش را از زمان «پرستیژ» به بعد، جلوی دوربین برده است.
آموزش بد Bad Education هیچ عجله‌ای برای رو کردن کل داستان برای مخاطب ندارد؛ با تماشای یک ساعت اول این فیلم تصور اینکه چطور این داستان آرام تخلفات شهری به بزرگ‌ترین رسوایی اختلاس در سیستم مدارس تاریخ آمریکا تبدیل خواهد شد کار سختی است. اما تکه تکه‌های این رسوایی از همان ابتدای فیلم وجود دارند، تنها نکته این است که پنهان شده‌اند. فیلم‌نامه‌نویس مایک ماکوسکی ما را به دبیرستان لانگ آیلند می‌برد، جایی که خودش در سال ۲۰۰۲ یک دانش‌آموز بوده است. وقتی داستان آموزش بد Bad Education شروع می‌شود، روزلین، نیویورک در رتبه‌ی چهارم بهترین دبیرستان‌های کشور قرار دارد، و بیشتر آن را مدیون مرد افسانه‌ای و قهرمان داستان، دکتر فرانک تاسون (جکمن) است.
فرانک بسیار محبوب است و پدر و مادرها او را دوست دارند. این مرد کسی است که می‌تواند فرزندان آن‌ها را راهی بهترین دانشگاه‌های کشور کند، حتی اگر مجبور باشد توصیه‌نامه‌های تک‌تک آن‌ها را خودش بنویسد.
اگر از او بخواهید، او زمان بیشتری به پسر شما می‌دهد تا پاسخ سوال‌های امتحانی‌اش را کامل کند، او در بحث‌های ادبی فوق‌برنامه مدرسه هم شرکت می‌کند و با همه مهربان است. علاوه بر این هر مردی به خوش‌تیپی او حتما تا به حال به این حجم از توجه عادت کرده است، با این حال یک لایه از غم در چشمان او وجود دارد. همه می‌دانند فرانک مدت زیادی است همسرش را از دست داده است، با این حال هیچ‌گاه حلقه‌اش را از دستش بیرون نمی‌آورد.
مدیریت این مدرسه درست مثل یک ماشین روغن‌کاری شده کار می‌کند. فرانک و دستیارش پم گلاکین (آلیسون جنی بی‌نظیر) یک تیم بی‌نظیر هستند. حتی رئیس هیئت مدیره مدرسه (ری رومانو) نیز از عملکرد آن‌ها به شدت راضی است. چرا نباشد؟ همه چیز دارد به خوبی پیش می‌رود.
اما نکته اینجاست که در حقیقت به هیچ‌وجه این طور نیست. موضوع در حد یک نشتی لوله در راهروی مدرسه نیست، بلکه مسئله بزرگ‌تر از این حرف‌هاست. پای زندگی‌های مخفی و ناهم‌خوانی‌های زیادی در میان است. احتمالا در همان ابتدا آموزش بد Bad Education ناراحت خواهید شد که چرا فرانک احساس کرده است باید زندگی‌اش را مخفی کند. اینجاست که کم‌کم همه چیز برملا می‌شود.
در این موقعیت نجات پیدا کردن اولویت اول می‌شود، کاری که آن‌چنان هم ساده به نظر نمی‌رسد.
جکمن در فیلم آموزش بد Bad Education یکی از زیباترین بازی‌های خودش را ثبت کرده است. شخصیت او پر از غرور کاذب است و در لایه‌لایه‌های این شخصیت تردید و انکار به چشم می‌خورد. با بازی بی‌نظیر او، شخصیت فرانک در تمام طول فیلم در عین حال گناه‌کار بودن، بی‌گناه هم به نظر می‌رسد.
آموزش بد ۲۵ آوریل از اچ‌بی‌او پخش شد.
جیک کویل منتقد آسوشیتدپرس درباره این فیلم نوشته است:
“این که چطور اوضاع بهم می‌ریزد و همه چیز در نهایت رو می‌شود، هم قابل پیش‌بینی است و هم به طرز عجیبی درست مانند تمام رسوایی‌های آمریکایی است. داستانی درباره‌ی غرور، شارلاتان‌ها و خبرنگارها است. آموزش بد Bad Education پاییز گذشته در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو اکران شد و آن‌جا بود که با استقبال بی‌نظیر مخاطبان رو به رو شده و همین پای اچ‌بی‌او را به این فیلم باز کرد. فیلمی که می‌توانست یکی از رقبای اصلی اسکار باشد، حالا قطعا جوایز امی زیادی را برای جکمن و جنی به همراه خواهد داشت.”
