فیلم‌ها را باید با شرایط دورانی که در آن اکران می‌شوند سنجید. فیلم همسران نظامی Military Wives برای اولین‌بار سال گذشته در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو و در شرایط کاملا متفاوت با الان نمایش داده شد. اکران عمومی آن در این تابستان و در شرایط بحرانی جهانی به نحوه‌ی به نفع این فیلم از آب درآمده است. همسران نظامی همان چیزی که الان به آن نیاز داریم.
این فیلم ساخته پیتر کاتانیو که با اقتباسی آزاد از وقایع واقعی (که در مجموعه تلویزیونی The Choir نیز به آن پرداخته شده است) در مورد گروهی از زنان بریتانیایی است که همسرانشان برای مشارکت در جنگ به افغانستان اعزام شده‌اند. مسئولیت هماهنگی و برگزاری فعالیت‌های مختلف برای همسران افسران اعزام شده به لیسا (با بازی شارون هورگان) سپرده می‌شود و کیت، زنی مصمم و قوی (با بازی کریستین اسکات توماس)، همسر سرهنگ ارتش که پسر خود را کمی قبل در هنگام خدمت در افغانستان از دست داده بود، تصمیم می‌گیرد به او کمک کند. این دو در نهایت تصمیم می‌گیرند گروه هم‌سرایی تشکیل دهند.
همچنین بخوانید:
مستند Screened Out – بررسی تاثیر مخرب تکنولوژی بر کیفیت زندگی ما
تمرین‌های گروه آغاز می‌شود و در طول مسیر به مشکلات زیادی برمی‌خورند، اما در نهایت به حدی در کار خود موفق می‌شوند که از آن‌ها دعوت می‌شود در مراسم مهم روز یادبود اجرا کنند. این همسران در طول تمرین‌های مداوم خود از نظر شخصیتی نیز رشد می‌کنند و سعی می‌کنند راحت‌تر با وضعیت موجود کنار بیایند. با این‌حال نقطه قوت همسران نظامی ایجاد حس همزاد‌پنداری در مخاطب است. این فیلم در مورد کسانی است که می‌خواهند به ثباتی در زندگی خود برسند و دوباره زندگی روزمره عادی را تجربه کنند. عادی بودن و قابل درک بودن شخصیت‌ها نکته قابل توجه فیلم است. هیچ‌کس انتظار ندارد که این همسران خواننده‌های حرفه‌ای و بی‌نقصی باشند، صحنه‌ای که لیسا آهنگ Don’t You Want Me را می‌خواند بامزه و دیدنی است.
همسران نظامی دقیقا به همان هدفی که در نظر داشته است رسیده است، که البته هدف خیلی جاه‌طلبانه‌ای نبوده است. با این‌حال این چیزی از ارزش این داستان کم نمی‌کند. بازی اسکات توماس مثل همیشه فوق‌العاده است و رابطه دوستانه بین شخصیتهای اصلی داستان تاثیرگذار و باورپذیر است.
تنها ایرادی که می‌توان از داستان فیلم گرفت، پیشرفت بسیار زیاد این گروه کر و تبدیل شدن آن‌ها از گروهی خواننده متوسط و تا‌حدی بی‌نظم به گروهی ماهر برای اجرا در مراسم مهم کشور است. چرا که در فیلم آن‌طور که باید به پروسه تمرین‌ها و تلاش این همسران برای بهتر شدن، پرداخته نشده است.
فیلم‌نامه نوشته ریچل تونارد و روزانه فلین تمرکز زیادی بر جنبه احساسی داستان دارد. من حتی یک دقیقه هم باور نکردم که این گروه کر خواننده‌های واقعا خوب و حرفه‌ای دارد، با این‌حال این به این معنا نیست که با تماشای اجرای نهایی آن‌ها اشک در چشمانم جمع نشود.
اکران شدن این فیلم در این شرایط بحران کنونی جالب است و داستان آن ویژگی‌های مشترکی با وضعیت کنونی ما دارد، شخصیتهای داستان پس از خداحافظی با همسرانشان و برای کنار آمدن با تنهایی خود به خرید کردن‌های آنلاین مشغول می‌شوند تا کمتر نگران اتفاقی که کنترلی روی آن ندارند باشند. درست است که فیلم‌های بهتری نیز در این اوضاع اکران شده است، اما الان وقت دیدن همسران نظامی است.
این مطلب از نوشته مری سولوسی در سایت اینترتینمنت ویکلی است.
