۱۰ فیلم برتر پدرو آلمودوار – کارگردان بزرگ سینمای اسپانیا

فیلم‌های پدرو آلمودوار با یکدیگر صحبت می‌کنند. هریک دیگری را اطلاع می‌دهد، الهام می‌بخشد و اغلب هرکدام نگاهی سریع و مختصر به فیلم قبلی‌اش می‌اندازد تا قطعات تماتیکی را که توسط آخرین مورد اعلام شده بود، برچیند. آن را “جهان گسترش‌یافته پدرو آلمودوار” بنامید.
افتتاحیه آخرین و بهترین فیلم این کارگردان مولف در این سال‌ها در چهارم اکتبر ۲۰۱۹ رقم خورد. درد و شکوه Pain and Glory همچنین به‌عنوان شخصی‌ترین فیلم وی نیز شناخته می‌شود؛ یک کالبدشکافی رنگارنگ از زندگی کارگردان و آثار، افسوس‌ها و دستاوردهایش. بدون شک، آنتونیو باندراس در نقش سالوادر ملو، نسخه‌ای از این کارگردان برنده جایزه اسکار، می‌درخشد؛ فیلم‌سازی در بحران خلاقیت، کسی که شروع به تجربه مواد مخدر می‌کند و در تهیه مقدمات یک حرفه گذشته‌نگر مقطعی از کارش است. باندراس جایزه بهترین بازیگر مرد جشنواره فیلم کن ۲۰۱۹ را برای این تصویرسازی‌اش برنده می‌شود و پس از آن اولین نامزدی اسکارش را به دست می‌آورد؛ بالاخص در این‌که این فیلم یکی از قابل‌فهم‌ترین تلاش‌های آلمودوار است.
درد و شکوه چندین بازیگر بزرگ را به نمایش می‌گذارد؛ از جمله آسی‌یر اچاندیا در نقش آلبرتو، اسطوره سابق پرده برای سالوادر که حالا به یک معتاد هروئینی شدید تبدیل شده است. یک تازه‌وارد به‌نام سزار ویسنتی نقش شاگرد ادواردو را بازی می‌کند؛ کسی که از بیداری جنسی سالوادر به‌عنوان یک کودک الهام گرفته شده است؛ همان‌طور که در فلش‌بک‌هایی تندو‌تلخ و جنسی که با‌ دقت توسط تدوین‌گر آلمودوار، ترزا فونت، دوخته شده بودند،‌ آشکار شد. ستاره دیگر این فیلم، پنه‌لوپه کروز، در نقش جوانی‌های مادر سالوادر ظاهر شده است. درد و شکوه موسیقی متن عاشقانه و دردناک دیگری از آلبرتو ایگلسیاس را به نمایش می‌گذارد. او برای این اثر خود جایزه بهترین آهنگسازی را در جشنواره کن برنده شد.
در این مطلب نگاهی انداخته‌ایم به ده فیلم برتر پدرو آلمودوار که پیش از درد و شکوه ساخته شده‌اند. (حداقل مطابق با سلیقه نویسنده و بدون داشتن احساسی سرزنش‌کننده در مورد آنچه کنار گذاشته شده است)

همچنین بخوانید:
۲۰ فیلم شاهکار آکیرا کوروساوا که هر طرفدار سینما باید ببیند

۱۰ – آغوش‌های گسسته ۲۰۰۹ Broken Embraces

پنه‌لوپه کروز در این ملودرام آلمودوار سوزانده می‌شود؛ اثری که همه جذبه‌های کلیدی این کارگردان را با یکدیگر در می‌آمیزد. موسیقی برنارد هرمن‌وارِ آلبرتو ایگلسیاس، احتمالاً بهترین اثر اوست و این درام پرزرق‌وبرق را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد (و برای این رکورد، هر قطعه ایگلسیاس یک موسیقی نمادین است.) و به‌مانند «رنج و شکوه»، در «آغوش‌های گسسته» نیز گذشته و حال با یکدیگر برخورد می‌کنند. لوئیس امار در نقش یک فیلم‌نامه‌نویس نابینا بازی می‌کند؛ او رابطه عاشقانه سوخته‌اش با یک بازیگر مرده (با بازی کروز) را به یاد می‌آورد.

۹ – قانون تمایل ۱۹۸۷ Law of Desire

«قانون تمایل» بر یک مثلث عشقی شامل دو مرد و یک زن ترنس، متمرکز شده است. فیلم ۱۹۸۷ آلمودوار در مسیری فراتر از زمان خودش قرار داشت. آنتونیو باندراس نقش چندش‌آورترین تبه‌کار غیرعادی این سویه از نورمن بیتس، را بازی می‌کند. او یک علاقه‌مندی ناخوشایند به فیلم‌سازی فاسد به‌نام پابلو (با بازی یوسیبیو پونثلا) دارد؛ پابلو عشق پیشین خود را از دست داده است. خواهرش (با بازی کارمن مائورا) نیز به همان اندازه دردسرساز است و در بازی پیچیده آن‌ها تبدیل به یک گروگان می‌شود.

۸ – جسم زنده ۱۹۹۷ Live Flesh

فیلم ۱۹۹۷ پدرو آلمودوار، «جسم زنده»، تاریکِ تاریکِ تاریک است. ستاره فیلم خاویر باردم، در نقش یک پلیس سابق فلج است که همسرش (با بازی فرانچسکا نری) هدف محبت ویکتور (با بازی لیبرتو رابال) قرار گرفته است. (و اگر «منو ببند!» و «قانون تمایل» را دیده‌اید، شما آن را در یک فیلم آلمودوار می‌شناسید.) او یک عاشق سابق جفادیده بود که به یک مفتش تبدیل شد؛ کسی که قطعاً لازم است از او دوری کنید. این فیلم جنسی گرافیکی مابین لحن‌ها و ژانرها تلوتلو می‌خورد و مقاومت کردن در برابر غرابتش غیرممکن است.

۷ – زنان در آستانه فروپاشی عصبی ۱۹۸۸ Women on the Verge of a Nervous Breakdown

این فیلم مضحک و جنون‌آمیز پدرو آلمودوار، اوج و انتظار همه فتیش‌های مورد علاقه کارگردان است. در حقیقت، «زنان در آستانه فروپاشی عصبی» ممکن است عنوانی برای فیلم‌شناسی کلی وی باشد. این فیلم همچنین یکی از کاتارسیک‌ترین فیلم‌های فروپاشی او تا به امروز بوده است. پپا (کارمن مائورا) یک بازیگر تلویزیونی است. او پس از آن‌که دوست‌پسرش به‌ناگهان رهایش می‌کند، به‌طرز هیستریایی پریشان‌حواس می‌شود. از یک تخت‌خواب که به‌وسیله سیگارهایی به آتش کشیده می‌شود تا گاسپاچو (نوعی سوپ اسپانیایی) که با قرص‌های خواب‌آور مخلوط شده است؛ این فیلم با تصاویری خشونت‌آمیز مملو گشته است و زمینه را برای علاقه‌مندی بعدی و بی‌پایان آلمودوار به زنان آسیب‌دیده مهیا می‌کند.

۶ – منو ببند! ۱۹۹۰ Tie Me Up! Tie Me Down!

«منو ببند!» تاریک‌ترین فیلم خنده‌آور از تلاش‌های اولیه پدرو آلمودوار به‌عنوان یک کارگردان عجیب‌وغریب بوده است که صحنه را منفجر می‌کند. آنتونیو باندراس بار دیگر نقش یک بیمار روانی جذاب را بازی می‌کند. او یک ستاره فیلم‌های پورن (ویکتوریا آبریل) را به امید این‌که با وی ازدواج کند، گروگان می‌گیرد. به فیلم «سلطان کمدی» The King of Comedy مارتین اسکورسیزی فکر کنید (حتی بیشتر) اما برای این فرد که از لحاظ روانی و جنسی آسیب دیده است. بیشتر فیلم یک اجرای دونفره غیرعادی بین باندراس و آبریل است تا جایی که کاملاً به چیز دیگری، چیزی عمیقاً ناراحت‌کننده، پیچ‌وتاب می‌خورد. این فیلم به مدد پخش‌کننده میرامکس، در انتقال انجمن تصاویر متحرک آمریکا از رده X به NC-17 (ممنوعیت تماشا برای افراد زیر ۱۷ سال) سودمند و کارساز واقع شد (امتیازی که فیلم در نهایت دریافت کرد) ظاهراً الیا کازان یکی از طرفداران پروپاقرص صحنه‌های جنسی گرافیکی این فیلم بود.

۵ – ماتادور ۱۹۸۶ Matador

«ماتادور» پدرو آلمودوار یک فیلم بیمار است. صحنه آغازین این فیلم مردی را به نمایش می‌گذارد که در حال تماشای مونتاژی وحشت‌آور از زنی رو به موت از فیلم اسلشر جالو ۱۹۶۴ ماریو باوا، «شش زن برای قاتل» Blood & Black Lace، است. آلمودوار به‌طور علنی در فیلم‌های خود سفت‌وسخت بوده است و احتمالاً به این دلیل است که او از آن‌چه که موقعیت به‌هم‌ریخته منحرف‌شده است، خجالت‌زده می‌شد. اما اشتباه نکنید. این فیلم تماماً درباره تلفیق رابطه جنسی و مرگ است. فیلم حرف‌های زیادی در مورد چگونگی پایان دادن به زردی آن دو نیروی محرکه می‌گوید و ما نیز از آن‌چه به روی پرده سینما منتج می‌شود لذت می‌بریم. پایان فیلم به‌اندازه هریک از حزن‌انگیزترین تلاش‌های آلمودوار، به‌طرز تیره و تاری جگرسوز است. (خودتان را برای چیزی که قرار است، رخ دهد آماده کنید.)

۴ – بازگشت ۲۰۰۶ Volver

فعالیت ادامه‌دار آلمودوار در قرن بیست‌ویکم منجر به این شد که او در اوج توانمندی‌هایش کار کند و «بازگشت» محصول سال ۲۰۰۶ نیز از این قاعده مستثنی نیست. پنه‌لوپه کروز در نقش ریموندا، پرده را به آتش می‌کشد؛ یک زن خانه‌دار از طبقه متوسط رو به پایین که قبول می‌کند روی جنایت قتل همسرش سرپوش بگذارد و با روح مادرش (شاید) که مرده است (آیا او واقعاً مرده؟) در آتش ارتباط برقرار می‌کند. این فیلم سخاوتمندانه با یک گروه از کاراکترهای غنی پر شده است (از آگوستینا سیگاری بلانکا پورتیو تا ایرِنه بدبین کارمن مائورا) و به‌لطف فیلم‌بردار خوزه لوئیس آلکائینه، با رنگ‌های اصلی خوشمزه شکفته شده است.

۳ – با او حرف بزن ۲۰۰۲ Talk to Her

پدرو آلمودوار برای این داستان خود، جایزه اسکار بهترین فیلم‌نامه اورجینال را در سال ۲۰۰۳ به دست آورد؛ داستانی پراحساس و غیرعادی درباره دو مرد، یک پرستار و یک نویسنده که به عشق آن‌ها نسبت به دو زن در اغما می‌پیوندد. این فیلم در آلمودواری‌ترین مسیر حرکت می‌کند، سوسو می‌زند و منحرف می‌شود.

۲ – همه چیز درباره مادرم ۱۹۹۹ All About My Mother

پدرو آلمودوار به‌درستی جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان را در سال ۱۹۹۹ برای این قصیده دلنواز خود به زنان و فیلم‌هایی که از آن‌ها الهام گرفته بود، به دست آورد. در واقع فیلم به‌عنوان یک نوشته میانی توضیح می‌دهد؛ وقف‌شده “به بتی دیویس، جنا رولندز، رومی اشنایدر … همه بازیگران زنی که بازیگران زن را بازی کرده‌اند، به همه زنانی که بازیگری کرده‌اند، به مردانی که بازیگری می‌کنند و تبدیل به زنان می‌شوند، به همه انسان‌هایی که می‌خواهند مادر شوند، به مادرم”
«همه چیز درباره مادرم» نمایش شور و اشتیاق آلمودوار به زنان بزرگ سینماست؛ با یکی از نقاط عطف مهم فیلم که واکنشی به درام پشت‌پرده جان کاساوتیس، «شب افتتاح» ۱۹۷۷ Opening Night، با درخشش جنا رولندز، بود. آیا حرف نگفته‌ای در مورد این فیلم دردناک و باشکوه باقی مانده است؟ این فیلم یک شاهکار پرحرارت و زیباست که باعث می‌شود، شما به سمت خانه بدوید و مادرتان را در آغوش بکشید و احتمالاً مجموعه DVD خود را نیز بغل کنید.

۱ – تربیت بد ۲۰۰۴ Bad Education

انجمن تصاویر متحرک آمریکا، این نمایش به‌طرز وسوسه‌انگیزی موحش را در سال ۲۰۰۴ با یک محدودیت سنی (ممنوعیت تماشا برای افراد زیر ۱۷ سال)، ضربه زد و احتمالاً بهترین چیزی بود که می‌توانست در طول این سال‌ها برای آلمودوار اتفاق بیفتد چراکه این شاهکار سینمایی خیره‌کننده و وحشتناک با کسب درآمد بیش از ۴۰ میلیون دلار در جهان و ۵ میلیون دلار در آمریکا به اکران خود پایان داد. این فیلم یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های با محدودیت سنی در تمام دوران‌هاست؛ درست پشت سر «دختران بازیگر» Showgirls، «هنری و جون» Henry & June و «آشپز، دزد، همسرش و عاشقش» The Cook, The Thief, His Wife, and Her Lover.
«تربیت بد» یک تالار روح‌زده از آینه‌هاست؛ صریح، عمیقاً دردآور و به‌طور غیرقابل‌تحملی جنسی. (اگر شما تحت تاثیر هیچ‌یک از نقش‌های دوگانه گائل گارسیا برنال برآشفته نمی‌شوید، شما ضربان ندارید) آلمودوار هرگز از بازی کردن با ساختار داستان جلوگیری نمی‌کند و در این‌جا تکنیک فراروایتی را می‌گستراند، تا یک ولنتاین آغشته به سم و سوزن به این فیلم‌ها خلق کند و برای خودش آرزو کند. این فیلمی است که می‌خواهید آن را بنوشید و ببلعید و آن را در ذهن خود دوره کنید. نکته کلیدی آن پیرامون کلیسای کاتولیک، مزاحمت، روان‌زخم و همه رویه‌ها از شرایط وحشتناکی که عمیقاً بدبینانه هستند، حقیقت می‌یابد. «تربیت بد» نسبت به قدرت فیلم‌ها خوش‌بین است؛ شما روی ابرها سیر کنید.
منبع: indiewire.com