مجله نماوا، ترجمه: علی افتخاری
وقتی رایلی کیو خبر ساخته‌شدن سریال دیزی جونز و شش نفر (Daisy Jones & The Six) را شنید، احساس کرد سرنوشت او این است نقش شخصیت اصلی را بازی کند که با الهام از استیوی نیکس، خواننده سابق گروه فلیت‌وود مک خلق شد.
کیو درباره اقتباس پرایم ویدیو از رمان پرفروش تیلور جنکینز رید که داستان ظهور و سقوط یک گروه راک خیالی در دهه ۱۹۷۰ را روایت می‌کند، می‌گوید: «فقط می‌دانستم قرار است دیزی شوم. خیلی عجیب بود.»
و بعد مضطرب شد. کیو می‌گوید هرچند موسیقی در خون اوست – او نوه الویس پریسلی و دختر لیزا ماری پریسلی است – اما تا پیش از بازی در «دیزی جونز و شش نفر» به‌طور حرفه‌ای هیچ تجربه خوانندگی نداشت. با شنیدن اولین نت با صدای مخملی و در عین حال ناصاف او در اولین اپیزود، پذیرش این حرف تقریباً باورنکردنی به نظر می‌رسد.
کیو درمورد بازی در نقش دیزی، یک خواننده و ترانه‌سرا که با همکار خود و دیگر بنیان‌گذار گروه، بیلی دان (سام کِلَفلین) وارد رابطه می‌شود، می‌گوید: «واقعاً تردید داشتم که بتوانم این کار را انجام دهم. اوایل کار بحث‌هایی از این قبیل بود که “آن‌ها می‌توانند آواز بخوانند؟ اگر نتوانند چه کار کنیم؟”»
کیو می‌گوید: «یادم می‌آید بعدازاین که من را استخدام کردند، تهیه‌کننده‌ها می‌گفتند:”باشه، خب رایلی راه درازی در پیش دارد.” برای همین هر کسی را که به‌عنوان همکار او استخدام می‌کنیم، باید خواننده خیلی خوبی باشد تا تعادل حفظ شود.» کلفلین وسط حرف کیو می‌پرد: «و بعد دنبال من آمدند! احمق‌ها!»
جای نگرانی نبود: سازندگان «دیزی جونز» که شرکت هِلو سانشاین متعلق به ریس ویترسپون یکی از تهیه‌کنندگان آن است، یک تیم موسیقی عالی را برای جان بخشیدن به گروه استخدام کرد. بلیک میلز، تهیه‌کننده و نوازنده معروف، ۲۵ آهنگ اصلی این سریال ۱۰ اپیزودی، شامل قطعه ۱۱ «شفق قطبی»، اولین آلبوم گروه را نوشت و تهیه‌کنندگی اجرایی آن را بر عهده داشت. تونی بِرگ، چهره کهنه‌کار صنعت موسیقی به‌عنوان مشاور اصلی موسیقی با پروژه همکاری کرد و فرانکی پاین از فیلم «نشویل» ناظر ضبط موسیقی بود.
برگ اذعان می‌کند تردید داشت دو فرد غیر موسیقی‌دان بتوانند آنچه را موسیقی سریال – پر از ریف‌های پیچیده آوازی و آکوردهای ظریف گیتار – می‌طلبید، اجرا کنند.
او می‌گوید: «وقتی سام و رایلی انتخاب شدند، اولین نگرانی ما این بود که مسئولیت خواندن ۲۵ آهنگ فشار زیادی بر این دو نفر وارد می‌کند. آن‌ها هیچ‌وقت به‌طور حرفه‌ای نخوانده بودند. ترسناک است، مگر نه؟ اولین صداهایی که آن دو برای من و بلیک درآوردند، با تعجب به هم نگاه کردیم، چون کاری نبود که قبلاً انجام داده باشند.»
کلفلین می‌گوید حتی اوایل کار صحبت شد خواننده‌های دیگری بجای او و کیو بخوانند. «یادم می‌آید این بحث مطرح شد که “ما یک نفر دیگر را می‌آوریم و شاید یک خواننده بدل داشته باشیم.” من گفتم، “یعنی چی؟” همان برخورد تحقیرآمیزی بود که نیاز داشتم تا راه بیفتم.»
کیو موافق است. «من گفتم، گور باباش!»
بعد پاین وارد پروژه شد و همراه با چند مربی موسیقی، یک دوره آموزش گروهی را رهبری کرد تا بازیگران سریال (کیو و کلفلین به همراه دیگر اعضای گروه شامل سوکی واترهاوس، ویل هریسون، جاش وایت‌هاوس و سباستین چاکون) در سه ماه خواندن و نواختن را یاد بگیرند. آموزش به خاطر قرنطینه ناشی از کووید ۱۹ در بهار ۲۰۲۰ متوقف شد و به‌ناچار تمرینات به زوم انتقال پیدا کرد. در یک چرخش تصادفی، تأخیر در تولید به آن‌ها یک سال و نیم فرصت داد تا قبل از شروع تصویربرداری در سپتامبر ۲۰۲۱، کار خود را بهتر کنند.
کلفلین می‌گوید: «راستش را بخواهید، تأخیر در تولید یکی از بهترین اتفاقاتی بود که برای سریال افتاد. معنایش این بود که همه ما می‌توانستیم سرعت خودمان را بالا ببریم و به یک صفحه برسیم.»
مهارت‌های موسیقی خیلی اهمیت داشت، اما به همان اندازه مهم بود بازیگران مثل یک گروه موسیقی واقعی اجرا کنند و با هم تعامل داشته باشند.
پاین می‌گوید: «گروه‌های موسیقی وقت خیلی زیادی را با هم می‌گذرانند و هر کس می‌داند دیگری قرار است چه کاری انجام دهد. ما می‌خواستیم بازیگرانمان این را تجربه کنند و در کنار بازی در نقش‌های خود حال و هوای یک گروه موسیقی واقعی را داشته باشند.»
پاین می‌گوید سبک اجرای دیزی جونز و شش نفر از هیچ گروه خاصی الگوبرداری نشد، اما او ویدیوهایی از اجراهای نمادین دهه ۷۰ مانند فلیت‌وود مک و گریس جونز را به بازیگران سریال نشان داد تا در جریان قرار بگیرند. کلفلین برای ژست‌های خود روی صحنه از بروس اسپرینگستین و لیندزی باکینگهام سر نخ‌هایی گرفت، درحالی‌که منابع الهام کیو خیلی انتزاعی‌تر بود.
کیو می‌گوید: «من فیلم‌های زیادی از اجراهای زنده را دیدم و واقعاً سعی کردم بفهمم آن خواننده‌ها چطور روی صحنه حرکت می‌کنند و آن دنیا چطوری است. در عین حال واقعاً احساس می‌کردم دیزی آدم خودش است. نمی‌خواستم برای طراحی او از کسی الگوبرداری کنم. فکر می‌کردم باید ترکیبی از زنان و مردان مختلف باشد.»
برای برگ، حتمی بود که دیزی و بیلی خیلی عاریتی به نظر نرسند. او می‌گوید: «ما می‌خواستیم صدای واقعی آن‌ها را پیدا کنیم و اجازه دهیم همان‌طور بخوانند که اگر خواننده‌های بزرگ‌ترین گروه راک جهان بودند، می‌خواندند و به اعتبار رایلی و سام این اتفاق افتاد.»
موسیقی سریال به رهبری میلز و برگ، حساسیت‌های راک کلاسیک را با یک حس به‌راحتی مدرن ترکیب می‌کند. این یک تعادل مهم از نگاه اسکات نیوستاتر، خالق، یکی از دو گرداننده سریال و تهیه‌کننده اجرایی بود. نیوستاتر مانند میلز و برگ اعتقاد داشت موسیقی متن «دیزی جونز و شش نفر» نباید شبیه یک «آلبوم جعلی فلیت‌وود مک» باشد.
او می‌گوید: «نباید مثل یک قطعه گمشده از آن لحظه به نظر می‌رسید. باید چیزی می‌شد که بتوان باور کرد در آن زمان در رادیو پخش می‌شد، نه شبیه یک تقلید یا یک نسخه جعلی.»
گروه تولید برای این که به موسیقی سریال اصالت بیشتری بدهد تصمیم گرفت از اشعاری که قبلاً در رمان جنکینز رید نوشته شده بود، استفاده نکند و درعوض ترانه‌ها را کلاً از اول بنویسد.
برگ می‌گوید: «فکر می‌کنم همه حس کردند باید بدون تقلید یا مقید بودن بیش‌ازحد به اساس آن دوره رسید، تا هم با معیارهای بلیک در ترانه‌نویسی سازگار باشد و هم نیاز سریال را برآورده کند.»
میلز و برگ که استودیوی تاریخی ساوند سیتی در لس آنجلس را – جایی که اسطوره‌هایی مانند التون جان و نیل یانگ آثار خود را در آن ضبط کردند – اداره می‌کنند، تعدادی از اجتماع پرطراوت استودیو را در این پروژه به کار گرفتند؛ درنتیجه هنرمندان برجسته‌ای مانند مارکوس مامفورد، فیبی بریجرز و جکسون براون موسیقی سریال را نوشتند.
مامفورد، یکی از نویسندگان آهنگ «حالا به ما نگاه کنید» – اولین موفقیت بزرگ گروه که در اپیزود ۳ به نمایش گذاشته می‌شود – تقریباً چهار سال پیش خبر تولید «دیزی جونز و شش نفر» را از میلز شنید و خوشحال بود که می‌تواند در این «جستجوی حماسی» که می‌دانست خیلی چالش‌برانگیز است، از دوست خود حمایت کند. کار روی آهنگ که یک رفت و برگشت داغ بین دیزی و بیلی است، برای نفر اصلی گروه مامفورد اند سانز که معتقد است «نوشتن یک آهنگ باعث می‌شود آهنگ‌های بیشتری بنویسی»، یک حواس‌پرتی خوشایند بود.
مامفورد می‌گوید او و همکاران نویسنده‌اش – میلز، جیسون بوسل، استفانی اسمیت و جاناتان رایس – آهنگ‌های انفرادی اولیه پل مک‌کارتنی و لیندزی باکینگهام و همچنین آلبوم «هجرت» جونی میچل در ۱۹۷۶ را گوش کردند تا الهام بگیرند.
او درباره ساوند سیتی، جایی که صحنه‌هایی از سریال نیز تصویربرداری شد، می‌گوید: «شما می‌توانید ماهیت جکسون براون، نیل یانگ و فلیت‌وود مک را در دیوارهای آنجا احساس کنید، چون خیلی از آن قطعه‌ها در آنجا ساخته شدند.»
وقتی مامفورد برای اولین بار «حالا به ما نگاه کنید» را با صدای کیو و کلفلین شنید، به‌شدت تحت تأثیر قرار گرفت. او می‌گوید: «خنده‌دار است، اولین بار که آهنگ را گوش کردم، به خودم گفتم: “اوه عجیب است، از صدای بلیک استفاده کردند.” اما این‌طور نیست. سام لرزش صدای بلیک را به‌قدری عالی مطالعه کرد که اجرایش شبیه او به نظر می‌رسد. شگفت‌زده شدم. فکر می‌کنم رایلی هم خیلی خوب روحیه بدزبان آهنگ را منتقل می‌کند. کاری که توانستند انجام دهند خیلی رادیکال است. من کارشان را تحسین می‌کنم.»
مامفورد مکث می‌کند و بعد با خنده می‌گوید: «درواقع کمی هم من را عصبانی می‌کند.»
کلفلین می‌گوید: «به‌هیچ‌وجه نمی‌توانستند صدای ما را کنار هم بگذارند و مطمئن باشند به‌درستی با هم ترکیب می‌شوند، اما یادم می‌آید بعد از ضبط آهنگ به خودم گفتم، “اوه، وای، آن‌قدر هم که فکر می‌کردم بد نشد! چیزی آنجا هست!»
کیو می‌گوید: «ما خیلی جلو رفتیم که باعث افتخار من است. بقیه گروه هم همین‌طور. همه از قبل نوازنده بودند، اما برای این سریال باید کارهایی می‌کردند که قبلاً هرگز انجام نداده بودند. ویل (هریسون در نقش بیلی، نوازنده گیتار) گیتار لید می‌زد، درحالی‌که قبلاً فقط ریتم می‌زد؛ سباستین (چاکون در نقش وارن، درامر) درام می‌زد، اما مدتی بود این کار را نکرده بود، برای همین در ابتدا خیلی آماده نبود؛ جاش (وایت‌هاوس در نقش ادی، نوازنده گیتار بیس) تجربه خیلی کمی در بیس داشت؛ و سوکی (واترهاوس در نقش کارن، نوازنده کیبورد) هیچ‌وقت پیانو نزده بود.»
دیزی جونز و شش نفر شاید محبوب‌ترین گروه موسیقی جعلی تاریخ باشد. رمان جنکینز رید از سال ۲۰۱۹ که به بازار نشر آمد، بیش از یک میلیون نسخه فروش داشته است و در رسانه اجتماعی محبوب گودریدز ۹۴۰ هزار امتیاز دارد – بنابراین فشار برای تولید یک نسخه تلویزیونی کمی بیشتر از سایر اقتباس‌ها بود.
از بخت خوب، نیوستاتر با اقتباس‌های پرمخاطب بیگانه نیست. فیلمنامه‌نویس نامزد اسکار برای «هنرمند فاجعه»، پیش‌ازاین نسخه‌های سینمایی کتاب‌های نوجوانانه بسیار موفق مانند «خطای ستارگان بخت ما»، «اکنون شگفت‌انگیز» و «شهرهای کاغذی» را با همکار نویسنده خود، مایکل اچ. وبر نوشته بود. بااین‌حال، هیچ‌یک از پروژه‌های قبلی او به‌سختی «دیزی جونز و شش نفر» نبود.
او می‌گوید: «طرفداران کتاب باهوش هستند. بهتر است آن‌ها را عصبانی نکنید، چون معمولاً حق دارند. بااین‌حال نمی‌توان همه را راضی کرد. درمورد این سریال ما از اشعار تیلور استفاده نکردیم که می‌دانم برای برخی مهم است. این یک تصمیم استراتژیک بود. اگر قرار بود ترانه‌سراها را وادار کنیم در ساخت موسیقی مشارکت کنند و آن را متناسب با پارامترهای دقیقی بنویسند که نیاز داشتیم، نمی‌توانستیم به آن‌ها بگوییم باید از اشعار از قبل نوشته‌شده استفاده کنند. وقتی با بلیک میلز، فیبی بریجرز، جکسون براون و مارکوس مامفورد صحبت می‌کنید، نمی‌توانید فقط بخواهید به شما ملودی بدهند.»
در اواخر دوره آموزشی، پاین از گروه خواست به‌عنوان آخرین آزمایش، در اتاقی پر از مدیران و عوامل تولید سریال به‌طور زنده اجرا کنند.
او می‌گوید رؤیایش این است که اجرای گروه را در یکی از مکان‌های نمادین لس‌آنجلس، مانند تروبادور ببیند. «احساس می‌کنم خیلی خوب به آن‌ها آموزش دادیم. این بچه‌ها می‌توانند روی صحنه بروند و اجرای زنده داشته باشند. فقط می‌خواهم همه باور کنند این یک گروه واقعی است.»
نیوستاتر درباره آن اجرای زنده می‌گوید: «خیلی از کسانی که در سریال کار کردند، در آن برنامه حضور داشتند. تعدادی دخترانشان را که طرفدار کتاب بودند، با خود آورده بودند، اما یک اجرای واقعی بود. ترتیب اجرای آهنگ‌ها مشخص بود. هر کس ساز خودش را داشت. بازیگران با لباس‌ها و گریم شخصیت‌های خود در سریال روی صحنه آمدند و طوری اجرا کردند که انگار واقعاً یک گروه موسیقی هستند. ما از آن برنامه فیلم گرفتیم و بعداً به آن‌ها نشان دادیم. واقعاً آموزنده بود و فکر می‌کنم به بازیگران ثابت کرد که می‌توانند این کار را انجام دهند. خودشان باید به این نتیجه می‌رسیدند. آن اجرا نشان داد از پس این کار برمی‌آیند. آنجا اعتمادبه‌نفس پیدا کردند.»
با این توصیف آیا می‌توان امیدوار بود یک تور واقعی دیزی جونز و شش نفر برگزار شود. کیو و کلفلین آن را رد نمی‌کنند.
کیو می‌گوید: «فکر می‌کنم اگر لحظه مناسبی باشد، همه ما دوست داریم این کار را انجام دهیم. ما می‌خواهیم دوباره روی صحنه برویم!»
کلفلین اضافه می‌کند: «و ما می‌توانیم.»
منبع: ورایتی، هالیوود ریپورتر
تماشای سریال دیزی جونز و شش نفر در نماوا
