مجله نماوا، سید احسان ضیافت
امیر آقایی جزو معدود بازیگرانی در سینمای ایران است که در انتخاب نقش‌هایش وسواس خاصی دارد و به هر قیمتی برای حضور در یک نقش و همکاری با فلان کارگردان تسلیم نمی‌شود. در همین کارنامه فعلی‌اش ممکن است فیلم‌هایی وجود داشته باشند که ضعیف باشند اما در آن مقطع زمانی این بازیگر تصمیم گرفته است در آنها بازی کند و احتمالا استدلال و دلیل‌های منطقی هم وجود داشته است. اما امروز از بازیگری صحبت می‌کنیم که با بالا رفتن سنش، سخت‌گیرتر و باهوش‌تر از گذشته عمل می‌کند و خود را در جایگاهی می‌بیند که باید دقیق‌تر انتخاب کند. بازیگری که به «دیار» دیگری هم سفر کرد تا تجربه حضور در آثار جهانی داشته باشد اما به گفته خودش به دلیل وجود برخی از «خط قرمزهای ایدئولوژیک و سیاسی» این اتفاق مهم برای او نیفتاد و ترجیح داد در سینمای ایران بماند و بر روی کیفیت کار خود تمرکز کند. آقایی با ابراهیم حاتمی‌کیا شروع کرد و در سریال احمد امینی به شهرت رسید و رفته‌رفته در این سال‌ها با کارگردانان بنامی همکاری کرد، در «ارتفاع پست» و «بادیگارد» دوبار تجربه همکاری با حاتمی‌کیا را دارد، با وحید جلیلوند از «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت» آغاز کرد، در «بدون تاریخ، بدون امضا» درخشید و با «شب، داخلی، دیوار» هتریک کرد و تجربه همکاری سه فیلم با وحید جلیلوند را در رزومه‌اش ثبت کرد که رکورد جالبی است. اما متفاوت‌ترین حضور سینمایی امیر آقایی در فیلم «شنای پروانه» به کارگردانی محمد کارت رقم خورد.
شخصیتی که روی کاغذ هیچ شباهتی به امیر آقایی نداشت و در مرحله انتخاب بازیگر شاید به ذهن کمتر کارگردانی خطور می‌کرد که این شخصیت را «امیر آقایی» بتواند به این درستی ایفا کند. یک «گنده‌لات» متعصب که گمان می‌کند ضربه مهلک ناموسی خورده است و در دوراهی عشق و تعصب اسیر می‌شود و در نهایت واکنشی نشان می‌دهد که منجر به قتل همسرش می‌شود. نقشی که مابازاء بیرونی داشت و کاراکتر «هاشم» در فیلمنامه «شنای پروانه» با شخصیت «وحید مرادی» یکی از لات‌های شهر تهران قیاس شد و حواشی‌ای را برای فیلم در پی داشت. جدا از این هیاهو و برچسب‌هایی که به فیلم زده شد، «امیر آقایی» در این فیلم دست به یک خلق تازه زد و ثابت کرد که بازیگر نقش‌های آپارتمانی و اتو کشیده نیست، اگر بستری برای او فراهم شود، بازیگری است که ریسک می‌کند و در موقعیت‌هایی جدید ظاهر می‌شود تا بتواند مخاطبش را غافلگیر کند. سریال «آقازاده» که در شبکه نمایش خانگی از او پخش شد یک امتیاز دیگر برای این بازیگر محسوب شد، او در اینجا هم توانست با خلق شخصیت «نیما بحری» بار دیگر در میان مخاطب‌هایش محبوب شود و به دلیل فاصله زمانی کوتاه پخش فیلم «شنای پروانه» و سریال «آقازاده» دو شخصیتی که او ایفاگر نقش‌های آنها بود قیاس شد و آقایی توانایی‌هایش را به رخ کشید. امیر آقایی بازیگری برای خلقِ لحظه‌های دشوار است و از ایفای نقش‌های مختلف که به او سپرده شده تاکنون سربلند بیرون آمده است. یکی دیگر از شخصیت‌هایی که با بازی منحصر به فرد او کمتر دیده شد، حضورش در نقش «سردار» در فیلم «دیدن این فیلم جرم است» بود. در اینجا با حضور اندکی که دارد، یک کاراکتر سخت و با جایگاه سیاسی بالا را بازی می‌کند. عده‌ای معتقد بودند که چهره‌پردازی شخصیتی که آقایی بازی کرد، شباهت زیادی به چهره «سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی» دارد، ادعایی که از سوی سازندگان فیلم رد شد. اما سرداری که امیر آقایی به او روح بخشید، جنس و لحن متفاوتی داشت. باید منتظر بود و دید که آقایی بعد از این هم می‌تواند با همین دقت و وسواس به مسیر بازیگری‌اش ادامه دهد؟ او جان‌سختِ سخت‌گیر بازیگری در سینمای ایران است.
