مجله نماوا، ترجمه: علی افتخاری
سریال باورنکردنی
اگر سریال باورنکردنی (Unbelievable) تولید نتفلیکس را با بازی کیتلین دیور، تونی کولت و مریت ویور را دیده‌اید و حس می‌کنید شخصیت‌های کولت و ویور می‌توانند گزینه‌ای رؤیایی برای فصل چهارم سریال «کارآگاه حقیقی» باشند، تنها نیستید.
کولت می‌گوید: «خدای من، همه مدام همین را می‌گویند! شاید به خاطر فضای تیره سریال است که تماشاگران از مریت و من خیلی لذت می‌برند. آن‌ها به‌نوعی یک زوج عجیب هستند و این سرگرم‌کننده است.»
کولت و ویور در سریال کوتاه جنایی «باورنکردنی» که سپتامبر ۲۰۱۹ در هشت اپیزود پخش شد، به ترتیب نقش گریس راسموسن و کارن دووال را بازی می‌کنند، دو کارآگاه از دو شهر در کلرادو (اولی اداره پلیس وست‌مینستر و دومی اداره پلیس گلدن) که وقتی متوجه می‌شوند هر دو به دنبال یک مظنون به تجاوز هستند، روند تحقیقات خود را با هم ادغام می‌کنند. «باورنکردنی» که با الهام از اتفاقات واقعی ساخته شد، روایتی مهیج و در عین حال نگاهی گزنده به شیوه برخورد – و اغلب اوقات، بدرفتاری – با بازماندگان تجاوز در آمریکا دارد.
با دیدن سریال، هر بیننده‌ای که دوست دارد خودش مسائل را بررسی کند، ناچار می‌شود درمورد این باور نادرست که ادعاهای دروغین درمورد تجاوز جنسی یک مشکل فراگیر است، تجدید نظر کند: در واقعیت و بر اساس آمار اف‌بی‌آی، تنها حدود دو درصد از ادعاهای تجاوز و آزار جنسی نادرست است. در همین حال، RAINN (شبکه ملی تجاوز، سوء استفاده و زنای با محارم) تخمین می‌زند که فقط یک مورد از چهار مورد تجاوز جنسی گزارش داده می‌شود. بسیاری از بازماندگان می‌گویند به دلیل ترس از انتقام‌جویی و این باور که پلیس نمی‌تواند یا نمی‌خواهد به آن‌ها کمک کند حاضر نیستند آنچه برایشان اتفاق افتاد، گزارش کنند، اما آنچه در سریال «باورنکردنی» برای ماری قربانی ۱۸ ساله (با بازی دیور) اتفاق می‌افتد، گواه این است که تعصبات فرهنگیِ ریشه‌دار، فضای کمی برای واقعیات باقی می‌گذارد.
پس‌ازاین که ماری در ۲۰۰۸ مورد آزار جنسی یک متجاوز قرار گرفت، مقامات رسمی در لین‌وود، واشنگتن، به‌طور تحقیرآمیزی داستان او را زیر سؤال بردند. ماری اظهارات خود را پس گرفت و مدعی شد که ماجرای تعرض را از خودش درآورد و در ادامه متهم به گزارش خلاف واقع به پلیس شد. سه سال بعد، وقتی راسموسن و دووال مکان یک تجاوزگر سریالی در کلرادو را پیدا کردند، عکس‌های ماری را در میان وسایل او پیدا کردند.
کریس مک‌کارتی (بلیک الیس) – که شخصیت او بر مبنای مارک اولیری در زندگی واقعی طراحی شد – به جرم تجاوز به ماری و پنج زن دیگر به بیش از ۳۰۰ سال زندان محکوم می‌شود و ۵۰۰ دلاری که ماری به‌عنوان بخشی از توافق قبل از محاکمه درمورد اتهام گزارش خلاف واقع پرداخت کرد، به او برگردانده می‌شود. زن جوان دیگر حاضر به پذیرش یک توافق «به‌اندازه کافی خوب» نمی‌شود و تصمیم می‌گیرد از شهر شکایت کند. او یک وکیل پیدا می‌کند که جایی زیرکانه می‌گوید: «هیچ‌کس هرگز یک قربانی سرقت را به دروغ‌گویی متهم نمی‌کند، یا کسی را که می‌گوید ماشین او را دزدیده‌اند. این اتفاق نمی‌افتد، اما وقتی صحبت از تجاوز جنسی می‌شود همه‌چیز تغییر می‌کند.»
کولت می‌گوید: «تعصبات سازمانی در سیستم عدالت کیفری مشهود است و آن دیالوگ واقعاً بر مسئله تأکید می‌کند.»
دیور ۲۴ ساله که در فینیکس، آریزونا به دنیا آمد و بازیگر فیلم‌هایی چون «دیترویت» و «Booksmart» است، می‌گوید: «سریال ما سعی می‌کند این نوع نگاه را عوض کند. ما باید به بازماندگان اعتماد کنیم؛ باید از همان ابتدا حرف‌های آن‌ها را باور کنیم. ما در این سریال اهداف زیادی داشتیم، اما رفتار توأم با مراقبت و دلسوزی با هم، واقعاً هسته اصلی است.»
«باورنکردنی»، داستان ماری در ۲۰۰۸ را با جستجو برای پیدا کردن متجاوز سریالی در کلرادو در ۲۰۱۱ در هم می‌آمیزد و ازاین‌جهت، ساختار مقاله برنده جایزه پولیتزرِ «یک داستان باورنکردنی از تجاوز» را که الهام‌بخش مجموعه بود، منعکس می‌کند. نحوه قصه‌گویی تی. کریستین میلر و کن آرمسترانگ که هر دو روزنامه‌نگار هستند، روی صفحه مؤثرتر نیز هست؛ درست هم‌زمان با آن که ماری با یک مانع آزاردهنده دیگر از سوی یکی از افراد زیادی که در پی تجاوز به او کوتاهی کردند، روبرو می‌شود، روند داستان تغییر می‌کند و به سمت تحقیقات پرشتاب کارآگاهان راسموسن و دووال می‌رود (بنابراین تماشاگر را از فرورفتن در اعماق همراه با ماری، نجات می‌دهد).
کولت امتیاز این کار را به سوزانا گرانت یکی از سه خالق سریال می‌دهد که تهیه‌کنندگی، کارگردانی و نویسندگی چند اپیزود را بر عهده داشت و آن کنش متقابل را روی تصویر بازسازی کرد. کولت می‌گوید: «این دست اوست که واقعاً چنین تعادل زیبایی را ایجاد کرد.»
راسموسن و دووال برداشتی آزاد از دو مأمور تحقیق واقعی در کلرادو هستند: گروهبان ادنا هندرشات و کارآگاه استیسی گالبریت که در دستگیری متجاوز سریالی که به ماری حمله کرد مشارکت داشتند. نه کولت و نه ویور با همتایان واقعی خود دیدار نکردند تا حدی به دلیل مسائل مربوط به حقوق استفاده از همه جزئیات و ویژگی‌های شخصی – اما این به آن معنا نیست که از آن دو الهام نگرفتند.
کولت می‌گوید: «هندرشات پیام داد که “من غرغرو و کله‌شق هستم.” من هم این را در کار خود لحاظ کردم.»
بازیگر ۴۸ ساله استرالیایی درمورد گریس راسموسن توضیح می‌دهد: «او آدم سرسختی است و اجازه ورود یا خروج را نمی‌دهد و به‌نوعی کاملاً بسته است.» کولت که از فیلم‌هایی مانند فیلم ترسناکِ موفق «موروثی» (۲۰۱۸) می‌آمد، ادامه می‌دهد: «بازی در نقش شخصیتی با چنین درایت و این شکل شق و راه رفتن و متلک‌های فوق‌العاده، واقعاً سرگرم‌کننده بود.»
ویور می‌گوید با خواندن حرف‌های گالبریت در کتاب «یک گزارش کاذب» که بر مبنای مقاله میلر و آرمسترانگ در ۲۰۱۵ نوشته شد، شخصیت غمگین و مذهبی کارن دووال در سریال را طراحی کرد.
بازیگر ۴۱ ساله نیویورکی ادامه می‌دهد: «گالبریت در کتاب می‌گوید واقعاً به پرونده تجاوز جنسی کشیده شد. او درمورد این مأموریت نوشته است: “کسی باید این کار را انجام دهد و کسی باید این کار را به‌خوبی انجام دهد.”» ویور همچنین تحت تأثیر نقل قولی از کتاب مقدس روی داشبورد دووال قرار گرفت که مستقیماً از گالبرایت در زندگی واقعی گرفته شد: «خداوندا، من حاضرم بروم. مرا بفرست»، از اشعیا ۶: ۸.
وقتی بازی در نقش ماری به دیور پیشنهاد شد، او درمورد شیوه نزدیک شدن به نقش تردید داشت. دیور می‌گوید: «وقتی این فرصت به من داده شد، اولین چیزی که فکر کردم صحبت با ماری و شاید ملاقات با او بود، اما خود من هم در آن زمان احساسات متضادی داشتم چون می‌دانستم شرایط این پروژه بسیار بسیار متفاوت است و خیلی زود متوجه شدم این نوع آسیب‌ها تا آخر عمر آدم‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بنابراین می‌خواستم تا آنجا که می‌شود با دقت به نقش نزدیک شوم.»
این موضوع مکالمه دیور با گرانت و لیسا چولودنکو (کارگردان) در مراحل پیش‌تولید بود. او می‌گوید: «از آن‌ها پرسیدم کار درست چیست. مسلماً می‌دانستم کلی مطالب چاپی شگفت‌انگیز و منابع عالی در اختیار دارم که بتوانم به آن‌ها استناد کنم. فکر کردم اطلاعات کافی را دارم و فقط می‌خواهم درنهایت به حریم خصوصی او احترام بگذارم و این برای آن‌ها و نتفلیکس هم بسیار مهم بود. پس از پخش سریال در یک جلسه پرسش و پاسخ، سوزانا گرانت پیش من آمد و گفت: “یک ایمیل برای تو فوروارد کردم. حتماً باید آن را ببینی.” ایمیل از طرف کن آرمسترانگ بود که با ماری صحبت کرده بود و او گفت با سریال خیلی احساس نزدیکی کرد و به نظرش فوق‌العاده است.»
دیور بیش از هر چیز دیگر خود را متعهد می‌دانست به زنی که نقش او را بازی کرد و داستانش را به اشتراک گذاشت، احترام بگذارد، اما تلاش او پیامد داشت. او می‌گوید: «من واقعاً در آن دنیا ماندم؛ در آن احساس انزوا و تمام احساسات دیگری که در جریان بود و نه به‌عمد. فکر می‌کنم به این دلیل بود که به خودم فشار زیادی آوردم تا بتوانم نقش را تا آنجا که ممکن است خوب بازی کنم و کار را درست انجام دهم؛ آن‌قدر که کمی در آن گم شدم.»
مسئولیت بیان روایت داستانی از ماجرای واقعی ماری چیزی بود که کولت و ویور نیز آن را بسیار جدی گرفتند. کولت می‌گوید: «او خیلی با دل و جرات بود که پا پیش گذاشت و آنچه برایش اتفاق افتاد گزارش داد. این واقعیت که او عملاً پا پیش گذاشت و از پلیس کمک گرفت، یک جهش بزرگ بود. آن‌ها که از او روی برگرداندند و به‌جای یک قربانی مثل یک مظنون با او رفتار کردند، خیلی اشتباه کردند. انگار که ضربه روحی ماری تمامی نداشت.»
او ادامه می‌دهد: «دوست ندارم درباره برداشت آدم‌ها از هر اثر هنری با تعصب برخورد کنم، اما این واقعاً داستان مهمی است و فکر می‌کنم هر انسانی باید آن را تماشا کند.»
درنهایت، دو بازیگر برنده جایزه امی فقط می‌توانند از هم خوب بگویند. کولت می‌گوید «مریت فوق‌العاده است.» و اضافه می‌کند همکاری با او جالب‌ترین قسمت کار بود. کولت همچنین درباره رابطه بسیار دیدنی راسموسن و دووال می‌گوید: «خیلی ساده بود و طبیعی به نظر می‌رسید. ما مجبور نبودیم راه خیلی دوری برویم تا حس اصالت ایجاد شود.» ویور نیز درباره کولت که سابقه بازیگری او به دهه ۱۹۹۰ برمی‌گردد، می‌گوید: «کار او بخشی از آرایش هنری و دی‌ان‌ای من است.»
منبع: اپرا دیلی، یو‌اس‌ای تودی، ددلاین
تماشای سریال باورنکردنی در نماوا
