خطر لو رفتن داستان
یکی از جالب‌ترین اتفاقات این است که دقیقا نحوه‌ی شیوع کرونا و تاثیرات آن در سال ۲۰۲۰ را می‌توان در داستان‌های زامبی دید. در ابتدا سریال نت‌فلیکس پادشاهی Kingdom که در کره قرون وسطایی روایت می‌شد، به خوبی ناکارآمدی مسئولان دولتی در اوایل شروع کرونا را نشان داد. بعد از آن پر سر و صداترین بازی ویدئویی تابستان، آخرین بازمانده از ما، قسمت دوم The Last of Us بازیکنان را مجاب کرده به فضای خالی پیش روی‌شان نگاه کرده و با ناامیدی که موج دوم کرونا به همراه داشت مواجه شوند.
حالا اما فیلمی آمده است که در آن مردم ویروس همه‌گیر را جدی نگرفته و در عوض یک آخرالزمان زامبی را به یک ورزش مرگ و زندگی تبدیل می‌کنند. شبه جزیره Peninsula حالا بعد از چهار سال از پخش فیلم موفق کره‌ای زامبی قطار بوسان TRAIN TO BUSAN (یکی از محبوب‌ترین فیلم‌های قرنطینه‌ی امسال) بیرون آمده است. همان‌طور که حال و هوای این فیلم نیز به شدت تغییر کرده است، دیدگاه و نظر ما نیز نسبت به یک آخرالزمان زامبی عوض شده است. شبه جزیره Peninsula به جای اینکه درست مثل فیلم قبلی یک درام مهیج شخصیت محور پر از زامبی ارائه کند، یک ویران‌شهر را به مخاطب ارائه می‌کند؛ چیزی که در نهایت به نفع فیلم تمام شده و آن را به اثری خاص تبدیل می‌کند.
داستان شبه جزیره Peninsula در حین اتفاقات فیلم اول شروع می‌شود. زمانی که تمام مردم کره در حال تلاش برای فرار از شهرها و وارد شدن به منطقه‌ی امنی در شبه‌جزیره معروف کره هستند. ما در اینجا با جونگ-سئوک (گنگ دونگ-وون) آشنا می‌شویم، سربازی که تلاش می‌کند همراه با خانواده‌اش فرار کند و میلیون‌ها نفر از هم‌وطنانش را پشت‌سر بگذارد.
سپس چهار سال در زمان جلو رفته و متوجه می‌شویم زامبی‌ها به همه جا سرایت کردهاند، اما در نهایت کنترل شده و این بیماری دیگر فقط در شبه‌جزیره وجود دارد- این در حالی است که بقیه دنیا ارتباط‌شان را با کره قطع کرده و کره در قرنطینه است. ما بار دیگر جونگ-سئوک را می‌بینیم و صحنه‌‌هایی را می‌بینیم که هم‌خوانی زیادی با اتفاقات سال ۲۰۲۰ دارد: در هنگ‌کنگ با پناهندگان و نجات‌یافتگان کره‌ای درست مثل شهروندان درجه دوم برخورد می‌شود. مردم معمولا در رستوران‌ها از آن‌ها دوری می‌کنند، در خیابان بر سرشان داد می‌زنند و آن‌ها را به خاطر این مشکل مقصر می‌دانند.
بنا به دلایلی جونگ-سئوک تصمیم می‌گیرد به همراه چول-مین (کیم دو-یون) و چند پناهنده دیگر به شبه‌جزیره برگردد. هدف آن‌ها این است که به خرابه‌های اینچئون رفته و ۲۰ میلیون دلار پول نقد را که در آن جا رها شده بود را به دست بیاورند.
قطعا اوضاع آن طور که برنامه‌ریزی کردهاند پیش نرفته و در آخر تنها جانگ-سئوک موفق می‌شود فرار کند.
از آنجایی که زامبی‌های این فیلم در شب قدرت بینایی چندانی ندارند، اما به صدا بسیار حساس هستند، قوانین جذابی بر روی داستان این فیلم سوار است. این فیلم از این موضوع استفاده‌ی زیادی کرده است، به طور مثال مردم لباس‌های ساطع‌کننده‌ی نور نئون پوشیده و یا با خودروهای براق و نورانی خود در تلاش برای گمراه کردن زامبی‌ها هستند. با اینکه فیلم در شخصیت‌پردازی ضعیف بوده است، اما روند فیلم آن‌قدر سریع بوده و آن‌چنان دنیای دقیق و با جزئیاتی را به تصویر می‌کشد که تا بخواهید در مورد چیزی شکایت کنید یک اتفاق جدید دیگر در داستان فیلم رخ داده و حواس‌تان را پرت می‌کند.
با اینکه ممکن است شبه جزیره Peninsula از نظر درام شخصیت‌ها و ایجاد حس ترس خیلی قوی نباشد، اما به دیوانگی و عجایب زندگی در دنیای دچار بحران پرداخته است؛ به همین دلیل این فیلم به زیبایی توانسته شرایط ویروس کرونای کنونی و تاثیر آن بر دنیا و کارهای احمقانه‌ای که مردم برای کنار آمدن و یا دوری کردن از این ویروس انجام داده‌اند را به تصویر بکشد.
رافائل موتامایور منتقد آبزرور هم‌چنین در نقد خود از فیلم شبه جزیره Peninsula که ۲۱ آگوست پخش شد، نوشته است:
“از آنجایی که دور زدن زامبی‌ها در این فیلم به نسبت کار ساده‌ای است، شبه جزیره Peninsula از زامبی‌ها به عنوان شخصیت منفی داستان استفاده نکرده و بیشتر بر روی انسان‌‌های معمولی تمرکز می‌کند. اما متاسفانه انسان‌ها نقطه‌ی قوت این فیلم نیستند. قطعا می‌توان این فیلم را سبک متفاوتی از پرداختن به شخصیت‌ها نسبت به قطار بوسان در نظر گرفت، اما در عین حال هیچ کدام از شخصیت‌های فیلم به‌یاد‌ماندنی و یا خاص نیستند. به جز جونگ-سئوک، به داستان هیچ کدام از دیگر شخصیت‌ها آن‌چنان پرداخته نمی‌شود.”
جیسون بچروایز منتقد اسکرین‌دیلی در نقد این فیلم نوشته است:
“ انتخاب تمام بازیگران هوشمندانه و بی‌نظیر بوده است. لی جونگ-هیون با بازی زیبای خودش در نقش مادر دو دختر جوان (لی ر، لی یه-ون) که بار طنز فیلم را با روش‌های عجیبشان در پرت کردن حواس زامبی‌ها بر دوش خود دارند، مخاطب را شگفت‌زده می‌کند. کیم مین-جائه در نقش یکی از شخصیت‌های منفی داستان بی‌نهایت معقول بوده و کو کیو-هوآن (جین) نیز در نقش کاپیتان سئو بازی پیچیده و جذابی را ارائه می‌کند. اگر می‌خواستیم تنها یک گلایه بکنیم، این بود که خیلی به کی‌ون هائه-هیو پرداخته نشده است، با این حال این موضوع چیزی از هیجان این فیلم کم نمی‌کند. “
