تا به حال فیلم‌ها و مخصوصا مجموعه‌های تلویزیونی زیادی با اقتباس از داستان‌های پرطرفدار نوشته جیمز پترسون ساخته شده است، با این‌حال هیچ‌کدام از آن‌ها، به جز فیلم موفق «دختران را ببوس» (۱۹۹۷)، خیلی به یادماندنی نبوده‌اند. هدف پترسون از نوشتن داستان‌هایش، سرگرم کردن خواننده با ماجرایی جذاب و گیرا است، پس فیلم‌های اقتباسی از آن نیز می‌توانند فقط همین هدف را داشته باشند.
با توجه به این توضیحات، فیلم The Postcard Killings فیلم ضعیفی نیست، این فیلم براساس رمانی نوشته پترسون و با همکاری با رمان‌نویس سوئدی، لیزا مارکلوند ساخته شده است که در سال ۲۰۱۰ در صدر جدول کتاب‌های پرفروش در آمریکا قرار داشت.
همچنین بخوانید:
بندیکت کامبربچ در نقش جاسوسی سری در آیرون بارک Ironbark
اما نمی‌توان به این ساخته، فیلم خوبی هم گفت. The Postcard Killings با بازی جفری دین مورگان در نقش کارآگاهی که به دنبال پیدا کردن قاتل‌های زنجیره‌ای است که دخترش را به قتل رسانده است و به کارگردانی دنیس تانویچ (برنده جایزه اسکار بهترین کارگردانی برای فیلم «سرزمین هیچ‌کس» در سال ۲۰۰۱)، طرفداران داستان‌های پترسون را راضی خواهد کرد.
جیکوب کانون (با بازی مورگان) از کشته شدن دختر و دامادش در لندن باخبر می‌شود. چیزی که این خبر را ناراحت‌کننده‌تر می‌کند، نحوه نمایش جنازه‌های آن‌هاست که در حالتی عجیب و به همراه استخوان‌هایی از قربانیان قبلی این قاتل به نمایش گذاشته شده است. فامکه یانسن در نقش همسر سابق جیکوب به نام والری، جیکوب را مقصر این اتفاق می‌داند و دلیل آن را فرستادن این زوج برای ماه‌عسل به اروپا می‌داند.
جیکوب که به والری قول داده است قاتل یا قاتلین دختر و دامادش را پیدا کند، به مونیخ، استکهلم و شهرهای دیگری در اروپا می‌رود که در آن زوج‌های جوانی کشته شده‌اند. قاتل پیش از تمام این قتل‌ها کارت پستالی رمزی را برای یکی از روزنامه‌نگاران محلی پست می‌کند. جیکوب در سوئد با همکاری پلیس محلی متوجه می‌شوند که قاتل از این صحنه‌آرایی قربانیان هدفی دارد و هدف او اشاره به آثار هنری معروف است و با این کار قصد رساندن پیامی به کلکسیونر هنری ثروتمندی (با بازی دنیس او’هر) را دارد.
در همین حین، زوج جوان آمریکایی، با بازی نائومی بتریک و روایری اوکانر، در حال مسافرت در اروپا هستند و در قطار با مردی به نام پیتر (با بازی دیلان دونالد-اسمیت) و دوست‌دخترش نینکی (با بازی سالی هرمسن) آشنا می‌شوند. اما این فقط یک آشنایی ساده نیست و نقطه حساس داستان The Postcard Killings در دقیقه ۴۵ آن اتفاق می‌افتد.
با وجود ذات خشونت‌آمیز داستان، تانویچ صحنه‌های آزار‌دهنده و ترسناک را به نمایش نگذاشته است و صحنه‌های جذاب شهرهای مختلف اروپایی بیشتر شبیه تبلیغ‌های توریستی است تا صحنه‌هایی از یک فیلم جنایی و با حال و هوایی شبیه فیلم «هفت».
در عوض مورگان را می‌بینیم که با همان کلیشه‌های یک آمریکایی در اروپا، در شهرهای مختلف به دنبال قاتلین دخترش است.
او با مقامات محلی به مشکل می‌خورد و خیال می‌کند تنها با روش‌های قانون‌شکن خودش می‌تواند قاتل را دستگیر کند، که البته همین‌طور هم می‌شود.
اما قاتلین به آن ترسناکی که انتظار داشتیم نیستند و به شخصیت‌های آن‌ها آن‌طور که باید پرداخته نشده است.
فیلم‌نامه The Postcard Killings بسیار سطحی است، درست مانند داستانی از گذشته این خانواده که در اواخر فیلم نمایش داده می‌شود. صحنه پایانی فیلم خبر از فیلم دیگری می‌دهد. اما به نظر نمی‌رسید کسی مشتاقانه در انتظار فیلم بعدی آن باشد. با این وجود می‌توان گفت این داستان نوشته پترسون و مارکلوند کاملا مناسب ساخت مجموعه تلویزیونی کارآگاهی جذاب و موفقی خواهد بود.
این مطلب از نوشته دنیس هاروی در سایت ورایتی گرفته شده است.
