مینی‌ سریال بازی انگلیسی The English Game همان داستان انرژی‌بخش و عمیق ورزشی است که به آن نیاز داشتیم

بازی انگلیسی The English Game زمان‌بندی بسیار مناسبی دارد. دلیل اول آن این است که کمبود فیلم‌های ورزشی همیشه در کمپانی فاکس قرن بیست و یکم، که دهه‌های هشتاد و نود میلادی را به تسخیر خود درآورده بود، احساس می‌شده است. دلیل دوم هم این است که رویدادهای ورزشی در حال حاضر به خاطر اپیدمی ویروس کرونا به حالت تعویق درآمده‌اند. پس بهترین زمان است که در خانه بمانیم و تعدادی مرد انگلیسی خوش‌هیکل اما سفید و رنگ و رو رفته را در قالب مینی سریالی که می‌توانست اساسا سریال ارابه‌های آتشین Chariots of Fire باشد، ببینیم.
آن‌چه که بازی انگلیسی The English Game را از ارابه‌های آتشین متمایز می‌کند این است که مذهب را با جدل میان طبقات اجتماعی جایگزین می‌کند، ملاحظه‌ای که با توجه به شرایط فعلی، تصمیم مناسب و به موقع دیگری تلقی می‌شود. ماجرای این مینی سریال در دهه‌ی ۱۸۷۰ میلادی اتفاق می‌افتد و در طی شش قسمت آن، داستان واقعی دو بازیکن رقیب روایت می شود که بازی را به شکل عجیبی تغییر خواهند داد. اولی، آرتور کینرد خوشتیپ (با نقش‌آفرینی ادوارد هولکرافت) است که برای اولد اتونینز بازی می‌کند و سال‌هاست که بر زمین بازی فرمانروایی می‌کند. تیم او چهار بار برنده‌ی جایزه‌ی انجمن فوتبال بوده‌ است. دومی فرگوس سوتر (با بازی کوین گوتری) است، یک گردن‌کلفت اسکاتلندی که برای دارون اف‌سی بازی می‌کند که باشگاهی در میل-تاون شمالی است.

همچنین بخوانید:
نقد فصل اول سریال اسنوپیرسر Snowpiercer – سوت قطار به گوش می‌رسد

این شرایط، تقابل‌های فراوانی را به بار می‌آورد که بسیاری از آن‌ها همچنان در دنیای فوتبال امروز هم اتفاق می‌افتند، از جمله تقابل تیم‌های حرفه‌ای با آماتور. در آن زمان به فوتبال به چشم یک بازی مردانه و اشرافی نگاه می‌شد، جایی که در آن مردانی که نیاز به کار کردن و حقوق گرفتن نداشتند با دوستان خود خوشگذرانی می‌کردند و تناسب اندام خود را هم حفظ می‌کردند (همین افراد بودند که پس از یک دهه دعوا سر قوانین این ورزشی، آن‌ها را رسمی کردند). اما با معرفی مسابقات جام انجمن فوتبال، هر تیمی که می‌خواست عضوی از این بازی باشد می‌توانست به آن بپیوندد، که باعث افزایش روزافزون تیم‌های طبقه‌ی کارگری شد. ناگهان جام انجمن فوتبال رشد فزاینده‌ای به خود دید، که بسیاری از هواداران — و همچنین بهترین بازیکن‌هایش — از مناطق فقیرنشین انگلستان بودند.
فرگوس و دوستش جیمی لاو، نمونه‌های اولیه از مدیران تیم هستند که قوانین را دور زدند و با پیشنهاد شغلی به بازیکنان با حقوق مضاعف آن‌ها را جذب کردند — و اساسا “حرفه‌ای‌ها” را وارد بازی‌ای که یک ورزش محدود به قانون آماتوری محسوب می‌شد، کردند. البته با پیش رفتن در بازی انگلیسی The English Game می‌بینیم که این اتفاق با توجه به شرایط درآمدی کارگرانی که حتی پول کافی برای سفر به مناطق بازی یا تمرین را نداشتند، امری ناگزیر بوده است. با این وجود اولد اتونینز به سرعت فهمیدند که این موضوع سبب خواهد شد تیمی که پول بیشتری دارد بهترین بازیکنان فوتبال را برای خود جمع کند — روندی که در دنیای امروز جریان دارد.

اما سوال‌های بزرگ‌تری که بازی انگلیسی The English Game به آن می‌پردازد این است که تا چه میزان می‌توان افراد را درگیر بازی کرد؟ این بازی برای چه کسی است؟ این بازی توسط مردان متمول انگلیسی ساخته شده است، اما آیا آن‌ها در آینده‌ی آن جایی دارند؟ ما می‌دانیم که جواب آن منفی است، اما این ماجرا مربوط به دهه‌ی ۱۸۷۰ است و در آن زمان جواب این سوال در ابتدای روشن شدن خود بوده است. فرگوس و لاو — دو تا از بهترین بازیکن‌های این ورزش — اسکاتلندی و از طبقه‌ی کارگر هستند. انقلاب از همین‌جا آغاز شده است. اما سبک بازی آن‌ها هم از آن‌چه که در اولد اتونینز می‌بینیم در حال تکامل پیدا کردن است. فرگوس هم‌تیمی‌هایش را تشویق می‌کند تا بیشتر فرار کنند و پاس بیشتری بدهند، چیزی که بازیکنان اسپانیایی در دهه‌های گذشته به حد اعلای خود رسانده‌اند.
برای هوادارن فوتبال اتفاقات زیادی از تاریخچه‌ی فوتبال در جریان است که تماشای آن‌ها لذت فراوانی دارد، اما مانند هر فیلم و سریال ورزشی دیگر، خود بازی هم منحصر و محدود به اتفاقات کلیدی داستان است. باقی زمان سریال صرف پرداختن به زندگی شخصی بازیکنان می‌شود، از جمله رابطه‌ی زیبای آرتور و همسرش آلما (با بازی شارلوت هوپ) که پس از ناکامی در به دنیا آوردن فرزندشان تقلای زیادی برای برگشت به حالت عادی و دادن فرم مشخصی به زندگیشان می‌کند.

بسیاری از داستان‌های آن روابط رمانتیکی است که به ازدواج تبدیل می‌شوند (که در یکی از آن‌ها به رابطه‌ی عاطفی فرگوس با یک زن مستقل و سرراست دیگر به نام مارتا آلموند که موهایی مانند راپونزل دارد و نقش‌آفرینی‌اش را نیام والش به عهده داشته است، می‌پردازیم)، خانواده‌ی کینرد چشم‌انداز نادری از زندگی یک زوج جوان تازه ازدواج کرده به ما می‌دهند که مشکلات متفاوتی دارند، و تکیه کردنشان به یکدیگر را تماشا می‌کنیم.
زمان پخش نسبتا کوتاه و قالب مینی سریال (که یک مینی سریال واقعی است و پایانی مشخص و قطعی دارد) بازی انگلیسی The English Game را تبدیل به یک سرمایه‌گذاری مطمئن می‌کند که همه می‌توانند از تماشایش در دوران قرنطینه لذت ببرند. البته در عین حال به بررسی مسائلی می‌پردازد که هنوز هم مطرح هستند، و جواب‌هایی درخور و به روز برای آن‌ها ارائه می‌کند. این بازی برای کیست؟ جواب آن بی‌اندازه واضح است: هر کسی که عاشقش است. از همین رو است که این بازی نه تنها یک بازی انگلیسی، بلکه یک بازی زیبا هم هست.
این مطلب برگرفته از نوشته‌ی الیسون کین در وب‌سایت pastemagazine است.